In poezenjaren moet ze minstens de 100 jaar zijn gepasseerd. Na een lang en mooi leven, waarvan de laatste jaren wat kwakkelend en met toenemende kwalen, hebben we haar laten inslapen. Mijn zoons hebben haar een waardige begrafenis in de tuin gegeven compleet met kruis, bloemen en foto’s. Nu zal u misschien zeggen: het is maar een poes, maar als zo’n beestje al 17 jaar rond je huis en door je leven loopt is het toch wel even wennen dat ze niet bij de tuindeuren staat te drammen om eten elke ochtend. Of dat ze ’s avonds bij de borrel niet meer loopt te bedelen om een stukje worst.
