Als het er over gaat zijn we eigenlijk maar een bijzonder volkje, wij Nederlanders. Ooit was Nederland een land van grienden, bossen, rivieren, polders met hier en daar een stad, een klooster en/of een kasteeltje. De natuur kom volop zijn gang gaan. Geen gebrek aan een diversiteit aan dieren en bloemen. Alles vrij levend in de natuur. Dat is nu wel even anders. Onze welvaart heeft roet in het eten gegooid, letterlijk en figuurlijk. Gelukkig zijn er nog wat nationale parken die we in ere houden. De laatste decennia is het wel erg hard gegaan met de achteruitgang van natuur. Ons land raakt al aardig vol met asfalt, industrieterreinen en strakke weilanden etc. Alles wordt opgeslokt door onze onverzadigbare honger. Meer rendement per vierkante meter, meer voorzieningen, meer vrijetijdsbesteding, meer vliegen, meer…… enz.
Met het uizicht op een drukbezochte vlinderstruik, zat ik aan een houten tafeltje om God te ontmoeten voor rust en vrede over omstandigheden die mij bezighielden, en waarbij er emotie en verdriet in mij los kwam. Een aantal bezige bijen en vlinders op de vlinderstruik trok mijn aandacht. Twee verschillende insecten zaten op de zelfde bloementros de nectar te eten. Heel rustig en geconcentreerd, totdat… ze te dicht bij elkaar in de buurt kwamen en verschrikt wegvlogen! Op weg naar een andere bloem om hun werk voort te zetten. Ze stopten dus niet!
Wij hebben een puber in huis. Een groeiende puber wel te verstaan. En die heeft de hele dag honger/trek. “Mam, is er nog iets te eten? Mam, ik wil iets eten. Wat kan ik pakken? Mam, hoe laat eten we? En wat eten we dan?” En dat gaat zo de hele dag door. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat. Heel regelmatig komt hij zelfs uit zijn bed rond middernacht met de mededeling dat hij niet verder kan slapen omdat hij honger/trek heeft. Ongelofelijk wat hij kan eten op een dag. En je ziet het niet aan hem. Hij blijft enorm dun.
Tijdens vakantie of een dagje in de ‘grote stad’ loop ik altijd graag even een oude kerk binnen. Even de stilte zoeken, ken je dat? Als je vanuit de drukte van de winkelstraten de vaak wat donkere, koele ruimte binnen gaat, ga je bijna vanzelf fluisteren.
Ik geniet ervan om in alle rust de gebrandschilderde ramen te bekijken en er Bijbelverhalen in te herkennen. Ook raak ik vaak onder de indruk van de kruiswegstaties die het lijden en sterven van Jezus uitbeelden. Soms sta ik even stil bij de hoek waar mensen een kaarsje hebben gebrand voor een geliefde, een zieke, iemand die ver weg is…
Je bent zelden alleen, ook al lijkt het zo stil in zo’n kerk. Mensen vinden het duidelijk fijn om anoniem te blijven. Gewoon even naar binnen te gaan, rond te kijken, te bidden of een kaarsje te branden. De drempel is laag en deur staat bijna altijd open.
Vind je ook dat we elke dag zoveel informatie over ons heen krijgen? Ik hoor regelmatig vrienden zeggen: ”Dat ga ik echt niet allemaal volgen, alleen nog maar gedoseerd, niet te veel”. Het meeste van al die informatie is gebaseerd wat we graag willen horen of zien. Of het nu gaat over het bedrijfsleven, internetgebruik, vrije tijd, overheidsmaatregelen, zorg, winkelgedrag, enz. enz. Het algoritme bepaalt. Je krijgt te zien op social media, wat het meeste effect op je heeft, gebaseerd op je kijkgedrag, koopgedrag en je voorkeuren. Het is op basis van de beschikbare data voor elk individu, allemaal maatwerk. Ongemerkt wordt je leven er sterk eenzijdig door beïnvloed, zelfs gemanipuleerd. Ben je ergens naar op zoek? Ga er maar eens op googelen, binnen no-time krijg je de meest uiteenlopende informatie aangeboden (voor wat het waard is). En dat allemaal in de juiste volgorde van wat bij jou past.
Vrolijk kwetterend rijdt ons buurjongetje op zijn driewielertje door de tuin. Wat een plezier heeft hij, zo leuk om naar te kijken!
Dit triggerde mij om iets met jullie te delen wat werkelijk gebeurd is.
Het was in de zomer dat ik mijn eerste kind kreeg. Zo gelukkig was ik. Zo blij en zo apetrots… ik had een kind gebaard!
De lange hete zomer waar zich de eerste maanden afspeelde van dit verhaal is lange tijd de allerheetste zomer van de eeuw geweest. Inmiddels volgden er meer, haha.
Mijn God wat was ik gelukkig, totdat ik op een nacht in het zweet wakker werd met een droom die ik al jaren met regelmaat had over de Eeuwigheid.
Stel je voor…
Het is zondag 5 juli 2020. Ietwat gespannen laat de koster de kerkgangers Pand 9 in. ‘Achtennegentig… negenennegentig… zullen we het daarop houden, voor de zekerheid? Stel je voor, dat we het fout doen…’ Hij kijkt nog een keer naar buiten. Er is niemand meer. Gauw doet hij de deur op slot.
Om tien uur precies schraapt de zangleider haar keel. Ruim negentig gezichten kijken verwachtingsvol op. We gaan van start! Na de eerste onwennige momenten, is het als vanouds genieten. Eindelijk weer samen in de kerkzaal, al is samenzang nog ‘een dingetje’. Eindelijk speelt de band weer voor een wat vollere zaal, in plaats van voor een handvol hardwerkende technici. En dan, juist als de preek bezig is… gebonk op de deur. Harde stemmen. ‘Opendoen! Controle!’ Twee BOA’s van de gemeente Zaltbommel staan voor het raam.