“Bidden maakt gelukkig” is een zin uit een liedje van een van de musicals geschreven door Annie MG Schmidt. De rest van het liedje en de titel van de musical ben ik vergeten, maar de belangrijkste regel heb ik onthouden. Maakt bidden gelukkig?
Het ligt al weer ver achter ons, een samenleving waar respect was voor de overheidsambtenaren. Ik kan me nog herinneren, puber van 12 jaar, dat ik me heel klein voelde toen ik op het politiebureau moest komen voor wat kattenkwaad. Tegenover me stond een agent die gezag uitstraalde. Als ik daar nu aan terug denk is dat een groot verschil met hoe er nu wordt omgegaan met de politie en hulpverleners in deze tijd. Hoe komt dat toch? Met name in de jaren ‘80 hebben we ons bijzondere verworvenheden toegeëigend.
Een spannende discussie ontstond over de vraag wanneer mag je het stokje overdragen en als er niemand is of wil, moet ik het dan toch weer doen.
Het ging om de vraag van een vriend of hij een volgende kerkenraadstermijn wel of niet moest gaan invullen. Natuurlijk is het een zaak van gebed, maar ook van gezond en wijs inzetten van je verstand. De andere vrienden die allen in een andere kerkenraad zitten herkenden de vraag en de worsteling. Je vindt het fijn te mogen dienen, maar aan de andere kant rijgen de jaren zich aan elkaar, soms met een jaar buiten de kerkenraad en dan weer gevraagd worden. Waarom ik weer en niet een keer een ander.
Nobody is perfect. Het is een bekende uitspraak: niemand is perfect. Een liedje van Elly en Rikkert zegt het treffend: We hebben allemaal wat, we zijn allemaal raar….. Tegenwoordig heeft alles een naam, elke beperking, afwijking, ziekte, gedragsstoornis, verslaving, etc etc. Alles heeft een naam, of een afkorting daarvan.
Heb je ook zo'n last van de donkere dagen in januari? 's Ochtends als je wakker wordt: donker. Als je naar je werk vertrekt: donker. Als je weer naar huis gaat: donker. En de decemberlichtjes zijn inmiddels ook bijna overal verdwenen. Om over het weer nog niet te spreken. Regen, gure regen. Afgewisseld met nog meer regen.
In gedachten kan ik met mezelf in gesprek zijn. Ken je dat?
Soms spreek ik mezelf toe, moedig mezelf aan, maar ook soms ontmoedig ik mijzelf.
Vaak luister ik helemaal niet naar mijzelf, of ik wil niet luisteren, maar laat mij er toch weer door beïnvloeden.
Herfstvakantie, heerlijk. Vooral voor de scholieren. Even op adem komen. Onze oudste is in augustus gestart op de middelbare school. Zoals je waarschijnlijk weet is dat een hele overstap. De eerste twee weken gingen goed. Beetje kennismaken, boeken kaften, docenten ontmoeten en samen wat dingen in de les doen. Na die twee weken begon het “echte” schoolleven. Hij wist niet wat hem overkwam. Zoveel huiswerk en taken die thuis ook nog gedaan moesten worden. Hij kwam geregeld tijd te kort. Als fanatiek sporter was het ook niet meer mogelijk om 3x per week te trainen. Daar was de tijd niet meer voor. Zoveel aanpassingen in zo’n korte tijd. Hij had echt sturing en hulp nodig. Elke dag had hij gevoel alsof hij werd geleefd. Uiteraard heeft zo’n grote omschakeling gewoon tijd nodig.