Reis jij nog af naar het hart van Jezus?
De wijzen uit het Oosten staan vredig bij de kribbe van Jezus. Daarvoor hebben ze wel een grote reis afgelegd. Ik vroeg mij ineens af: had ik dat ook gedaan? … doe ik dat nu? Ben ik daar nog steeds toe bereid? Om al mijn inzet en tijd te geven aan een echte ontmoeting met Jezus?
Einde van 2020
Wat een jaar is het geweest. Voor de ene positief, voor de ander juist negatief en alles er tussen in. Over een ding kunnen we het allemaal wel eens zijn. Het jaar is anders verlopen dan iedereen van te voren had kunnen bedenken. Ik had eerlijk gezegd echt niet verwacht dat het normaal zou zijn om in Nederland met een mondkapje op te lopen. Dat kende ik alleen van het journaal uit landen in voornamelijk Azië. Anders gelopen is het zeker, maar ook alleen maar slechter….?
Enige tijd geleden werd ik door, een gesprek met een ouder van tieners, herinnerd aan een advies dat ik kreeg over de omgang met mijn eigen tieners toen ze nog thuis woonden. Dat advies is me altijd bijgebleven en bleek zeer bruikbaar te zijn in mijn verdere leven, en niet alleen in de omgang met jeugd in de tienerleeftijd, nee bruikbaar in de omgang met iedereen en bijna elke situatie. Daarom wil ik dit graag met u delen in de hoop dat er misschien iemand onder u is die hier ook zijn voordeel mee kan doen.
Iedere maandagochtend heb ik werkoverleg met mijn naaste collega’s. We werken voornamelijk thuis dus het overleg gaat via beeldbellen. Wat altijd in het gesprek aan bod komt is: “hoe was je weekend?”. Een collega vertelt dan vaak over de scouting waar hij leiding van is. En de ander heeft het over auto’s waar hij gek op is. En ik?
Opgegroeid in een net gereformeerd gezin en met degelijk protestants onderwijs werd me van kinds af aan geleerd dat de rooms katholieken toch ver zijn afgedwaald van de juiste bijbelse leer. Al op relatief jonge leeftijd kwam ik in contact met de evangelische/pinksterbeweging. Ook daar hadden ze weinig goede woorden over voor de roomsen . Al die onbijbelse rituelen waar we helemaal niets van begrepen.
Als ik op zondagmorgen naar Pand 9 toe fiets, zie ik ze regelmatig zitten. Vissers, hele kuddes vissers bij de vijver van Parkeiland. Het is meestal een vredige aanblik. Om de zoveel meter staat er zo’n stoeltje, soms met een flinke paraplu erbij, een paar emmers, een viskoffer en nog meer stellages waar ik geen verstand van heb. En op iedere plek zie ik hetzelfde. Een man – ik ken een paar vissende vrouwen maar die zitten daar niet – die voor zich uit naar zijn dobber zit te staren. Geen drukte, geen reuring. Gewoon, rust. Het maakt me soms een beetje jaloers. Ik zou alleen voor die rust al gaan vissen. Zonder haakje, gewoon doen alsof en intussen een boek lezen ofzo.
In onze relatie met God kan het soms op geduld aankomen als je om hulp vraagt, en het resultaat uit blijft. Of in mijn geval: voortdurende tegenslagen met de bouw van mijn atelier. Met daarnaast een blessure die mij zeer beperkt en ook al anderhalf jaar voortduurt.
Bij mezelf maar ook bij anderen merk ik de frustratie en teleurstelling die dit geeft. Welke wellicht tussen Hem en ons in kan komen te staan. Dit wil ik voorkomen. Dus ‘geduld’… daar moet ik iets mee. En tijdens het werken in de tuin vond ik een uitweg voor mijn worsteling.