Ik werk als adviseur voor de bouw en mijn vrouw zegt wel eens dat mijn werk helemaal niet moeilijk is. De afgelopen acht jaar hoort ze geregeld over projecten en adviezen die bij klanten doe. En vaak krijg ik dan als reactie: maar dat is toch allemaal niet zo moeilijk? Het is toch gewoon logisch nadenken? Moet je daarvoor zoveel dagen voor helpen en begeleiden? Is dat niet gewoon allemaal gebakken lucht?
Een vriend van mij verloor vorige week zaterdagnacht zijn vriend aan een hartaanval. 55 jaar. De volgende nacht kreeg zijn zus een zware hartinfarct, ze is nu stabiel en wordt, terwijl ik dit schrijf, geopereerd. Zo’n wake-up call, bepaald ons erbij dat het leven zomaar over kan zijn.
Als het voorjaar net zo mooi en vroeg begint als vorig jaar, dan wordt het voor ons weer een prachtig voorjaar. Lekker buiten zitten , kijken naar de ondergaande zon, de natuur te zien verstillen, veulentjes die ’s avonds gaan rennen en dollen in de wei en een goed glas wijn.
Wat een idyllisch plaatje, alsof we daar alle avonden mee vullen, dat lijkt geweldig, maar dat is niet zo, de werkelijkheid is anders.
Op mijn werk gebruiken we veel ‘no cure, no pay’ contracten. Ken je dat principe? In plaats van een inspanningsverplichting (ik werk voor jou, jij betaalt mij), hebben wij een resultaatverplichting. Wij schrijven subsidieaanvragen, maar als de subsidie vervolgens niet toegekend wordt, dan hoeft de klant ons niet te betalen. Een risico dus, want wij stoppen een hoop tijd en moeite in een goede aanvraag, terwijl zelfs een goede aanvraag soms toch wordt afgewezen. Te veel gegadigden en dus een loting, het project van de klant past toch niet bij de regeling, of een klant gaat na de aanvraag failliet waardoor er geen subsidie kan worden toegekend. No cure voor de klant, no pay voor ons. Een beetje jammer, of niet? Toch werken wij er niet minder hard om. Want als zo’n aanvraag wél scoort, dan volgt voor ons en voor de klant wel degelijk die beloning.
Ken je dat liedje ‘duurt te lang’ van Davina Michelle? De zin ‘duurt te lang, we staan hier al een tijdje’ spreekt me wel aan. Vaak zing ik dat als ik sta te wachten op kinderen die nog niet klaar zijn. Of wachten als een website niet wil laden. Of wachten op de bus, wachten in de rij van de kassa, wachten tot je hoofdpijn voorbij is of wachten op… vul maar in. Honderden voorbeelden kun je noemen. Ik ben niet zo dol op wachten. En jij?
Als je denkt dat je alles onder controle hebt in het leven kan het besef van onmacht ineens je denken veranderen.
Het meisje dat als kind 's avonds de straat op vlucht omdat haar ouders beneden slaande ruzie hebben…. Dat geeft angst paniek en een enorm gevoel van onmacht. De jongen die je niet duidelijk kan maken wat zijn wensen zijn omdat hij nauwelijks iets ziet of hoort, maar zeker niet ongevoelig is, dat moet een enorm gevoel van onmacht geven. De gezinnen die op de vlucht slaan vanwege de afschuwelijke en onbegrijpelijke oorlog in de Oekraine. Dat geeft een enorm gevoel van onmacht.
Op 25 januari 2020 had ik het al geboekt en geregeld. Maar er kwam iets tussen. Wat dat was hoef ik je natuurlijk niet uit te leggen. En deze week, maart 2022, is het dan zover: we gaan erheen! Na een paar keer uitgesteld te zijn gaat het nu eindelijk gebeuren. Eindelijk mag het weer en kan het weer. Het is een verrassing voor mijn vrouw. Er staat in de agenda alleen dat ze deze avond moet vrijhouden.