Er gebeurde precies waar ik bang voor was: alles ging mis en ik kwam te laat. Op weg naar mijn eerste Trainingsdag van de ‘Total Balance christencoaches’, miste ik direct de eerste afslag naar de juiste snelweg. Ik verloor daarmee mijn extra ingeplande kwartier. Aangekomen op mijn bestemming kon ik het gebouw niet direct vinden, toen ik het vond was er geen parkeerplek dichtbij. Te laat aangekomen bij de deur…. kreeg ik de deur niet open. Gelukkig kon ik mijn trainster bellen, nam ze haar telefoon op, stuurde iemand om de deur open te doen en wees mij binnengekomen de weg.
Vandaag sprak ik een collega over de Formule 1. Hij is daar helemaal fan van en kon er ook erg enthousiast over vertellen. Mijn reactie dat het gewoon kansloos rondjes rijden is, kon hij niet echt waarderen. Hij vroeg me wat ik dan van NASCAR vind, want dat is al helemaal alleen maar rondjes rijden. Voor mij maakte dat niet uit.
Tijdens een fietstocht deze zomer leerde ik zomaar ineens een goede levensles! Over de heide en over slingerende bospaadjes, met regelmatig een heuvel op, moest ik flink de trappers blijven gebruiken om boven te komen, pfff! Bij het naar beneden zoeven, de heuvel af, door de heerlijke wijde heidevelden, ging het veel beter. Toen ik een paar weken later met een leuke lieve, kleine, maar dappere 6 jarige, door hetzelfde bos fietste en over dezelfde heide, op weg naar een uitkijk toren, om loslopend wild vanaf een wildkansel te gaan spotten, leerde God mij een belangrijke levensles. En ik leerde die les weer aan het dappere meisje.
Nog 28 dagen en dan heb ik vakantie! Heerlijk! Voor het eerst sinds jaren heb ik vier weken vrij. Meestal neem ik 3 weken. Maar dit jaar lekker vier. We gaan niet op reis, maar genieten we van de mooie dingen om ons heen.
Ik sprak vandaag een Amerikaanse zakenrelatie. Daar is de vakantiecultuur echt heel anders. Hij neemt maximaal 10 dagen verlof op per jaar. Als hij langer vrij neemt, wordt hij zenuwachtig. Ook checkt hij dagelijks z’n werkmail of alles wel goed gaat. Pfff.
Het is thuis al jaren de gewoonte dat ik op zondagochtend het ontbijt verzorg. Meestal is dat magere kwark met vers fruit erdoor, een laagje eigengemaakte muesli mix , dan een klein beetje honing erop en afgewerkt met een paar bloemetjes. Nu is het zo dat ik in de zomer en herfst vers fruit pluk uit onze tuin. In de winter maanden is dat anders, fruit uit de tuin is dan niet beschikbaar, daarom in die periode wat vers uit de winkel, bijvoorbeeld kiwi gecombineerd met banaan of sinaasappel.
Even buiten ons dorp ligt iets dat ze hier ‘het Bruchemse bos’ noemen. Stiekem moet ik daar altijd om lachen, want sorry, een bos? Ik ben deels op de Veluwe en deels op de Utrechtse heuvelrug opgegroeid, en daar zouden we dit niet meer dan een park of bosje noemen.
Maar voor de polder is het heel wat: een verzameling bomen, een stukje ondoordringbare braamstruiken en brandnetels, een pad erdoor en in het midden een open plek, in het geheel omzoomd door slootjes. En ik moet toegeven, het bos(je) scoort bonuspunten, want er woont ook een ree! Mede doordat het zo’n klein bos(je) is, laat deze goudbruine schoonheid zich regelmatig zien, als ze in een weiland naast het bos(je) staat te eten.
Ik krijg een plantje van een lief gemeentelid. Een piepklein frummelig ding…. in een wel hele grote pot. Ojee, denk ik, die moet dus groter groeien. Ik en planten zijn niet altijd een goede combinatie. Hierbij denk ik aan mijn mislukte moestuin van vorig jaar. Maar dan ineens is er een vastberadenheid in mij. Ik wil dat dit lukt. Ik vraag nog wat het eigenlijk voor plant is…. Ze zegt: Een watermeloen… Maar die zijn reusachtig, denk ik. Dat is wel een grote uitdaging! Ik krijg er ook nog een tekst bij: wat je aandacht geeft groeit. Laat dit nou toevallig dezelfde tekst zijn, die God mij die week eerder op het hart heeft gelegd.