Wij hebben een puber in huis. Een groeiende puber wel te verstaan. En die heeft de hele dag honger/trek. “Mam, is er nog iets te eten? Mam, ik wil iets eten. Wat kan ik pakken? Mam, hoe laat eten we? En wat eten we dan?” En dat gaat zo de hele dag door. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat. Heel regelmatig komt hij zelfs uit zijn bed rond middernacht met de mededeling dat hij niet verder kan slapen omdat hij honger/trek heeft. Ongelofelijk wat hij kan eten op een dag. En je ziet het niet aan hem. Hij blijft enorm dun.
Vrolijk kwetterend rijdt ons buurjongetje op zijn driewielertje door de tuin. Wat een plezier heeft hij, zo leuk om naar te kijken!
Dit triggerde mij om iets met jullie te delen wat werkelijk gebeurd is.
Het was in de zomer dat ik mijn eerste kind kreeg. Zo gelukkig was ik. Zo blij en zo apetrots… ik had een kind gebaard!
De lange hete zomer waar zich de eerste maanden afspeelde van dit verhaal is lange tijd de allerheetste zomer van de eeuw geweest. Inmiddels volgden er meer, haha.
Mijn God wat was ik gelukkig, totdat ik op een nacht in het zweet wakker werd met een droom die ik al jaren met regelmaat had over de Eeuwigheid.
Stel je voor…
Het is zondag 5 juli 2020. Ietwat gespannen laat de koster de kerkgangers Pand 9 in. ‘Achtennegentig… negenennegentig… zullen we het daarop houden, voor de zekerheid? Stel je voor, dat we het fout doen…’ Hij kijkt nog een keer naar buiten. Er is niemand meer. Gauw doet hij de deur op slot.
Om tien uur precies schraapt de zangleider haar keel. Ruim negentig gezichten kijken verwachtingsvol op. We gaan van start! Na de eerste onwennige momenten, is het als vanouds genieten. Eindelijk weer samen in de kerkzaal, al is samenzang nog ‘een dingetje’. Eindelijk speelt de band weer voor een wat vollere zaal, in plaats van voor een handvol hardwerkende technici. En dan, juist als de preek bezig is… gebonk op de deur. Harde stemmen. ‘Opendoen! Controle!’ Twee BOA’s van de gemeente Zaltbommel staan voor het raam.
Corona heeft wereldwijd al heel wat teweeg gebracht. Het is verdrietig en triest. Oudere en kwetsbare mensen worden het zwaarst getroffen. Veel slachtoffers, eenzaamheid en angst bepalen het ritme van elke dag. De hectische wereld is in een paar weken helemaal tot stilstand gekomen. Moeder aarde, de natuur haalt diep adem. Alles in onze atmosfeer wordt ineens schoner. Maar voor hoelang?
Tijdens vakantie of een dagje in de ‘grote stad’ loop ik altijd graag even een oude kerk binnen. Even de stilte zoeken, ken je dat? Als je vanuit de drukte van de winkelstraten de vaak wat donkere, koele ruimte binnen gaat, ga je bijna vanzelf fluisteren.
Ik geniet ervan om in alle rust de gebrandschilderde ramen te bekijken en er Bijbelverhalen in te herkennen. Ook raak ik vaak onder de indruk van de kruiswegstaties die het lijden en sterven van Jezus uitbeelden. Soms sta ik even stil bij de hoek waar mensen een kaarsje hebben gebrand voor een geliefde, een zieke, iemand die ver weg is…
Je bent zelden alleen, ook al lijkt het zo stil in zo’n kerk. Mensen vinden het duidelijk fijn om anoniem te blijven. Gewoon even naar binnen te gaan, rond te kijken, te bidden of een kaarsje te branden. De drempel is laag en deur staat bijna altijd open.
Het is gangbaar om in deze periode over het “nieuwe normaal” te spreken van 1,5 meter afstand, 20 seconden handen wassen, enz
Bij het ‘nieuwe normaal” zeg je eigenlijk dat er ook een “oud normaal” is, van dichtbij, aanraken, volle treinen waarin we met z’n allen ons vasthouden aan beugels en palen, dat was normaal. Misschien vonden we het wat vies, maar deden het toch, want anders kukelde je om in een bocht. Nu is het uit den boze om een karretje in de supermarkt vast te pakken dat niet ontsmet is. En wat bijzonder is: we doen het gewoon met z’n allen, binnen een geweldig korte tijd. In die korte tijd passen we ons gedrag aan, in het begin gaf je per ongeluk nog wel eens een hand, nu doet niemand dat meer. We hebben ons gedrag in heel korte tijd aangepast.
Zondagmorgen, 9.50 uur. Het muziekteam, de technici, de spreker en de oudste van dienst bidden samen voor de dienst. Niks bijzonders, zou je zeggen. Maar ze staan niet in lokaal 1, maar middenin de zaal. En die zaal ziet er ook anders uit.
Want het is geen gewone tijd. En er is geen gewone dienst. Welkom in Studio Pand 9, welkom op de plek waar de online kerkdienst en zondagsschool worden opgenomen!
Op de zondag van Palm Pasen mocht ik meedraaien als medewerker voor de Online Zondagsschool. Wat bijzonder om zo met een groep mensen aan de dienst samen te werken! Wat gaaf om te zien hoe ieder zijn eigen inbreng heeft, hoe er samen wordt gewerkt en hoe er ontspannen, professioneel en respectvol wordt gewerkt.