‘Hè, ik kom helemaal bij.’
Die opmerking kregen wij afgelopen zondagavond van een vriend die even een paar uur bij ons langs was geweest. We hadden geen topdiner gekookt, geen leuke film gehuurd of spelletjes gedaan. We waren niet op ons paasbest gekleed en hadden ook niet het huis opgeruimd. Nee, we hadden twee uur lang aan de keukentafel thee zitten drinken en samen gepraat. Over koetjes en kalfjes, maar ook over de verdrietige en zwaardere dingen in het leven. Gewoon, even nabij zijn.
Wat me opvalt is dat in de aanloop naar het einde van het jaar de ‘kerstgedachte’ boven komt drijven: iedereen gaat “lief” doen tegen elkaar. Zo werden er aan schippers op zee kerstbroden gegeven en aan daklozen kerstpakketten uitgedeeld. Ook zag ik een oproep om geld te geven voor oorlogsweduwen in het Midden-Oosten. Emoties worden bewerkt door zinnen als: “Help u ons mee, om in deze donkere tijd mensen, kinderen een extraatje te geven?”. Zelfs de asieldieren van de dierenbescherming stellen een verlanglijstje op.
Als hobby ben ik graag met waterverf in de weer. Puur voor de ontspanning. Ik doe dat nu zo’n 1,5 jaar en beschouw mezelf als een beginnend hobbyist. Het werk is gewoon voor mezelf en omdat ik het ontspannend vind om te doen. Om het wat meer te leren volg ik regelmatig filmpjes op YouTube van kunstenaars. Zij zetten 3 penseelstrepen en het resultaat is verbluffend. Zo soepel en mooi. Als ik het na probeer te doen heb ik alleen geen 3 penseelstrepen nodig, maar een stuk of 15 voor ongeveer hetzelfde resultaat. Maar zo mooi als het origineel ziet het er nooit uit. De professionals weten wat ze doen en laten het er enorm makkelijk uit zien. Het zit hem in de details!
Het is al weer bijna als vanouds: ’s ochtends en ’s avonds aansluiten in de rij op weg naar je werk of naar huis. Stapvoets over de A2, de A15 of de A59. Van die mooie remlichten die steeds voor je oplichten. En dan kun je twee dingen doen: je er niet aan ergeren of juist balen van die file. Maar dat laatste heeft vaak de overhand.
Nou hoorde ik laatst iemand zeggen: je staat helemaal niet in de file, je BENT de file!
‘Kent u deze nog?’
Ik genoot tijdens een autoritje van Radio 4, toen de presentator ineens met deze vraag kwam. Hij liet een melodie horen, die mij direct terug in de schoolbanken bracht. ‘Komt nu met zang en roert de snaren’, Psalm 33 uit het Liedboek der Kerken. Bijzonder eigenlijk: ik heb buiten de basisschool nooit Psalmen geleerd. En toch kon ik hem direct woord voor woord meezingen.
Het begint al vroeg in de ochtend en het gaat de gehele dag maar door. Nog even blijven liggen of toch maar opstaan? Welke kleren doe je deze ochtend aan? Wat eet je vanmorgen? Rijd je nog door bij oranje of stop je? Wat een keuzestress de gehele dag door. Wist je dat een mens in deze tijd gemiddeld 35.000 keuzes per dag maakt? De meeste keuzes hebben gelukkig geen consequenties voor ons dagelijks leven. Maar toch 0.26% van onze beslissingen zijn bewuste keuzes. Toch nog bijna 100 keuzes per dag.
Ken je die uitdrukking? Jeremiëren. Ik vind het een prachtig woord. De betekenis is alleen niet zo positief. Ik heb het zelf altijd gezien als ‘veelvuldig klagen en mopperen over iets’ maar een woordenboek zegt het zelfs zo: een luide en/of aanhoudende jammerklacht over iets uiten; jammeren; weeklagen; lamenteren. En ergens anders lees ik: jeremiëren is steen en been klagen omdat alles tegenzit en je dus vindt dat je alle reden tot klagen hebt.
Ik ken dat stiekem wel van mezelf. Het zuchten en klagen bijvoorbeeld, wanneer een week anders loopt dan ik had gepland. Als de auto ’s morgens een lekke band heeft terwijl ik naar kantoor wil, als ik een teamuitje mis omdat één van de kinderen verkouden wakker wordt en ik dus naar de teststraat moet, als de was natregent terwijl de buienrader zei dat het droog zou blijven… wat kan ik dan mopperen.