Op het moment dat ik dit schrijf, is het ineens superlekker weer. We hebben heel wat grijze en regenachtige dagen gehad deze maand. Maar nu schijnt de zon volop en het kan zelfs 28 graden worden vandaag. Dat de zon weer een dag te zien is, vind ik erg fijn. Maar het helpt mij ook. In mijn hoofd ben ik namelijk nog helemaal niet bij de zomervakantie, maar mijn agenda en mijn omgeving zegt toch iets anders.
Op moment van schrijven zit ik tussen de dozen, staar ik naar een lege kast en hangt het laatste wasje nog even naast me te drogen. Komend weekend gaan we verhuizen en de stress slaat enigszins toe. Alles moet leeggehaald, ingepakt en verplaatst worden. Daar komt bij dat ook het nieuwe huis klaar moet zijn om in te trekken, en ook dat is nog niet het geval.
Ontmoetingen met mensen via mijn werk is een inspirerende bron voor een column. Er zijn brommende mensen, bromsnorren. Er zijn ontevreden klagende mensen. Er zijn zeurende humeurige mensen. Er zijn eisende mensen die goed weten wat hun rechten zijn en dat luid en duidelijk over het voetlicht brengen. De meeste mensen die ik ontmoet, zijn aardige mensen, dat is echt zo.
Deze week was ik samen met mijn zoon een dagje naar de Efteling. Dat was al wat jaren geleden voor mij. De kinderen gaan uiteindelijk veel vaker. Schoolreisje hier, uitje daar. Je kent dat misschien wel. Mogelijk ben je zelf ook al jaren niet meer geweest.
Omenortje past een weekje op, op het huis en de dieren van een gezin waarvan Pa en Ma beiden werken.
Hij vind in de koelkast nog een achtergebleven plastic bakje met wat verlepte groeten (sla), bereid met wat kippenvlees.
Omenortje had net de preek, van 4 mei, van KlaasJan Dijkema gehoord, over het opgebruiken van de aarde.
(Omenortje keek op YouTube natuurlijk, want hij was niet thuis en paste op de dieren).
Indachtig de preek vroeg hij zich af hoe de sla in het bakje komt. En dacht daar eens over na, wel nu:
OmePerke is afwezig !
OmePerke, een neef van Omenoartje, is een beetje afwezig
Van een krachtige hardwerkende man, opa van een schare kleinkinderen, is hij nu aangewezen op begeleiding en toezicht. Vijf dagen per week gaat ie naar dagopvang op een boerderij, wordt gehaald en weer thuisgebracht. TanteMetje vraagt bij thuiskomst: En hoe was het op de boerderij vandaag ??
Ik ben niet weggeweest, vrouw, zegt ie dan.
In de afgelopen jaren zag je de vergeetachtigheid en het afwezig zijn, erger worden.
Hij hield zich groot door net te doen of hij bezoekers nog kende.
Vroeg je dan: wie ben ik, dan viel hij door de mand. Nee, ik ken oe nie.
Een gesprek is tegenwoordig niet meer mogelijk: Wat er niet in zit, komt er ook niet uit zegt ie bij herhaling.
Na vele grijze weken laat de zon zich eindelijk weer zien. We waren recent met de (schoon)familie een weekend op Ameland en ook daar schoven de wolken opzij. Op zondagmiddag fietste ik door de duinen richting het strand om daar even goed uit te waaien. Er was vrijwel niemand te vinden op de uitgestrekte hoeveelheid zand en als ik over het water uitkeek kreeg ik een gevoel van hoop. Het gevoel was nogal tegenstrijdig met de werkelijkheid waarin we leven. Als je het nieuws een beetje volgt is het lastig een rooskleurig toekomstbeeld te schetsen. Zoveel mensen die leven in armoede, gebukt gaan onder zorgen, vluchten voor oorlog en geweld of horen van dreiging aan de grenzen. Als ik deze dingen werkelijk tot me door laat dringen, groeit mijn angst. Toch was daar die voelbare vrede die alle verstand te boven gaat, die mij liet beseffen dat mijn God alles in de hand heeft. De Schepper van deze wereld heeft een Plan.