Ik loop op de dijk en kijk uit over een woest stuk uiterwaarde. Het ziet er prachtig uit; mooie bomen, hoog gras, pony’s, een tractorband zonder bestemming, een kruiwagen rustend tegen een boom en besmeurde emmers, wachtend op hun volgende klus. Terwijl ik wandel gaat het landschap als een film aan me voorbij. De volgende scene maakt dat ik even stilsta.

Ik zie een heel grote boom. Een boom gevormd uit meerdere stammen waardoor hij een gigantische omvang heeft. Maar daar waar alle stammen samenkomen, is het een enorme ravage! Een aantal stammen is afgebroken, de grote takken die er aan zaten liggen op de grond. Er is een en al ontwrichting. Het is een triest gezicht bij zo’n grote waardige boom… Een storm heeft laten zien dat de boom van binnen toch niet zo gezond was….
Als ik op het punt ben dat ik deze scene uitloop, zie ik nog een prachtig grote boom staan, fier omhoog wijzend met alle stammen nog intact. Dat is zo mooi om te zien! Ik schud het nare beeld van de machtige totaal verwoeste boom van me af.

In een woonwijk verderop, tref ik twee boompjes aan, die prachtig in de bloesem staan. Ik hoef het straatje maar over te steken of daar zie ik eenzelfde boom, maar dan met nauwelijks bloesem. Gekscherend denk ik: “bij de buren gaat het beter!” Wachtend op de hond die achter mij aan sjokt, zie ik hem schrikken van de bloeiende buren: er bungelt daar namelijk een tak vol bloesems die bijna van de boom afbreekt. De hond bekijkt het tafereel, besnuffelt de tak en… besproeit de bloesem.

Bomen – ’t lijken wel mensen… bij de buren lijkt het altijd beter te gaan.
Nog zo’n boomachtig moment: sta je daar een partij te bloeien, breekt er op eens een tak af!! En ook de gelijkenis met de machtige boom gaat op: soms kan je leven zo prachtig lijken voor iedereen, maar wordt het een ravage als er storm komt.

Tja wat moet je?  Vraag je schepper om bescherming. En dan maar eens op de koffie bij de buren. Even samen bomen….

Oh ja, pas op voor loslopende honden.
Astrid

Lees hier de vorige columns.