De naam alleen al klinkt een beetje depri: “tuinmansverdriet”. Bij de naam van dit onkruid dwalen mijn gedachten af naar een grote man in een blauw overal, met groene rubberen laarzen, een grote strooien hoed op zijn hoofd en zweetdruppels die langs zijn gezicht naar beneden lopen vanwege de brandende zon. Hij zit gebogen op één knie en leunt naar voren om de goede planten te bevrijden van dit onkruid. De man bestaat in mijn gedachten, maar dat is dus voor mij de verdrietige tuinman.

Het verdriet van de tuinman is de reden va mijn column. Waarom? Klaarblijkelijk omdat de plant me al jaren lastig valt in zowel voor- als achtertuin. Niks helpt, nooit ben ik ‘m te slim af. Vorig jaar heb ik planten die in het oorlogsgebied huisden, verplaatst naar veilig gebied - uiteraard zorgvuldig ontdaan van elk spoor van dit tuinsmansverdriet. Het zal u niet verbazen, maar in deze border woekert het verdriet nu ook. ‘k Word er chagrijnig van. Stomme plant! Streng trek ik telkens als ‘ie opkomt, zijn tentakels uit de grond. Wetend dat hij spoedig weer op zal komen, bevrijd ik de goede planten die verstikt worden door dit onkruid. De plant doet zijn naam eer aan; je wordt er heel vedrietig van.

Deze plant deed me laatst abrupt stilstaan. Daar, tegen onze klimop, had hij kans gezien om al een heel eind de hoogte in te groeien, de klimop strak omstrengeld, daar was het verdriet ogenschijnlijk mooi aan het bloeien. Ik sta stil met gemengde gevoelens.
Het is toch wat…. Enerzijds staat die plant daar prachtig te bloeien alsof er niets aan de hand is! alsof hij niet onuitgenodigd mijn tuin is binnen gekomen, alsof ik hem niet al jaren aan het bestrijden ben, alsof hij gewoon een welkome mooie sierplant is…
Anderzijds lijkt het een mooie plant met wit gebloemde kelken!

Ik weet beter, deze bloemen zijn er niet om te koesteren, ze overstemmen mijn andere bloemen en gaan over lijken (van mijn andere planten dan hè).
De schoonheid van zijn bloemen is misleidend. Ik ruk de wortels uit, misschien met gemengde gevoelens, maar hij moet weg en had er nooit zo lang mogen staan zodat hij tot bloei kwam.

Moraal van dit verhaal: laat je onkruid niet zo lang groeien dat het kans krijgt om te bloeien. Dat is erg verwarrend.

(Ben toch blij met die tuinman – mooi dat het antwoord al in de naam van het probleem zit…)

Lees hier de vorige columns.