Ik heb een stomme fout gemaakt. Een hele stomme fout. En ik zou willen dat ik het ongedaan kon maken. Je weet wel, heel even de tijd terugdraaien en het net even anders doen. Oh, kon dat maar….

Ik ben zo stom geweest om achteruit een parkeervak uit te rijden. Daarbij heb ik de geparkeerde grijze bus volledig over het hoofd gezien. Ter verdediging: het zicht was slecht. Harde regen, grijs weer en de ramen volop beslagen. En het was een grijze bus. Deze stond niet in een vak maar op de weg stil. Ik had hem totaal niet gezien. Het blijft mijn fout. Wel gekeken, maar niet gezien. Balen! Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan. De schade viel materieel mee. Kras op mijn bumper (daar zijn die dingen voor) en een deukje in de zijkant van zijn bus. De eigenaar deed er ook niet zo moeilijk over maar wilde de schade uiteraard wel repareren. Zou ik in zijn geval ook gedaan hebben. Gelukkig verliep het invullen van het schadeformulier heel netjes en beleefd. Dat kon binnen want het regende nog steeds pijpenstelen. Wel jammer van al dat extra geld richting de verzekering.

Zo vaak heb ik het wegrijden steeds weer in mijn hoofd afgespeeld. En geen één keer had ik de bus gezien. Zo is het ook vaak in ons leven. We kijken wel, maar we zien niet. We merken het pas op als we in botsing komen. En dan zijn we wakker hoor. Vaak in paniek ook. Soms schade bij een ander. Je had het liever alleen bij jezelf gezien. Hopelijk leer je wat van je botsing en ben je daarna extra alert. Misschien kun je de schade bij een ander ook verhelpen. Het netjes afronden.

Vanaf nu kijk ik wel vijf keer zo goed uit bij het wegrijden uit een parkeervak. Ik heb mijn lesje geleerd. Nu hoop ik voorlopig niet meer in botsing te komen. Althans, met de auto dan.

Groetjes Josje

Lees hier de overige columns