Zo nu en dan ga ik een stukje varen op de Maas, helemaal alleen. Uiteraard zonder telefoon. Wat een rust. Ik heb de boot niet voor niets Le Bon genoemd, wat betekent ”het goede”. Het zijn vaak heerlijke momenten van bezinning en van inspiratie daar op het water. Al mijmerend en turend over het water dwalen mijn gedachten wat in het rond. Waar ben ik nu toch mee bezig?
Met enige regelmaat is het wel eens goed om je zelf een spiegel voor te houden. Niet altijd leuk, maar wel zinvol; een leermoment. Weet je, op een of andere manier ben ik gevoelig hoe anderen over mij denken. De een heeft dat wat meer dan de ander. Het geeft je zelfvertrouwen, waarde. Je bent in ieder geval gezien, gehoord. Eigenlijk is het een heel vermoeiende bezigheid, altijd maar weer afhankelijk zijn wat een ander van je vindt.
Toen ik daar onlangs mee geconfronteerd werd, schrok ik van mezelf. Wat ben ik toch (soms subtiel) afhankelijk van erkenning van anderen. Wat ben ik toch gevoelig wat anderen van me vinden. Wat is mijn gedrag gevormd om complimenten te willen ontvangen. Hoe onverzadigbaar kan deze afhankelijkheid zijn, voldoen aan verwachtingen van iedereen en alles. Altijd bereikbaar via de telefoon draagt daar ook niet aan bij. En dan heb ik het nog niet eens gehad over sociale media.
Pffffff, wat is dat toch allemaal vermoeiend. Notabene, te bedenken dat ik een kind van de Allerhoogste ben en dat al de haren op mijn hoofd door hem zijn geteld (al ben ik wel kalend). Mijn Vader heeft het allerbeste met me voor.
Laat ik maar niet al te afhankelijk worden van wat mensen van me vinden, maar beseffen hoe liefdevol ik ben aangenomen, aanvaard door mijn Vader. Dat geeft rust. Eigenlijk zouden we eens wat vaker aan zelfreflectie moeten doen, wat vaker in de spiegel van onze ziel kijken, Dat bespaart een heleboel vermoeidheid en onnodige inspanning.
Dan wordt het nu weer tijd terug te gaan naar de steiger om de boot aan te leggen. Mijn retraite-momentje zit er weer op. Terug naar de hectiek van alle dag.
Het is weer goed geweest.
Peter