Al jaren gaan wij in de zomer op vakantie naar de bergen. Zoals de een telkens terugkeert naar de zee en geniet van de oneindigheid, zo kan ik me blijven vergapen aan de vele toppen. Zittend voor ons huisje lijken ze zo dichtbij dat ik ze haast kan aanraken. Maar ik weet wel beter: de tocht naar de top is zwaar en veel toppen zijn – voor mij althans – onbereikbaar.

Gelukkig zijn er genoeg bergen toegankelijk voor de sportieve wandelaar, al dan niet met behulp van een stuk kabelbaan. Trots mag je dan na een flinke klim je naam in het ‘Gipfelbuch’ schrijven. En natuurlijk een selfie met het ‘Gipfelkreuz’, dat je vanuit de verte al hebt zien staan.

Ook deze zomer hebben we er een paar mogen beklimmen. Tijdens zo’n beklimming liepen we vlak achter een Nederlandse familie. Hun kleding verraadde een reformatorische achtergrond. Ik voelde me een beetje de vreemde eend in de bijt in mijn korte broek en topje naast de gerokte dames voor mij. Eenmaal boven wees ik onze kinderen op de tekst op het kruis.

“Kijk, daar staat ‘Im Kreuz ist Heil’. In het kruis kunnen we ons heil, onze verlossing vinden. Mooi hè!” Wilde ik een beetje indruk maken op onze mede-klimmers? Ik kreeg in ieder geval snel genoeg reactie van een van de mannen.

“Ja, dat kruis is mooi. Maar het moet wel in je hart zitten!” Bam, die zat.

“Dat zit het zeker”, reageerde ik.

Ik kreeg een brede lach terug. “Dan is het goed!”

Hoezo vreemde eend? Die rok is maar bijzaak. Het kruis, daar draait het om. En dat hadden we allebei goed begrepen!

Grüß dich!

Viola