De herfst heeft zich al flink laten gelden. De oogst is bijna binnengehaald, veel mais en aardappelen worden nog gerooid. Overal langs de buitenwegen worden de slootranden schoongemaakt, de laatste heggen worden nog geknipt en waar nodig gesnoeid. De herfstkleuren van de bladeren aan de bomen zijn zo mooi, langzaam kleurend van geel naar rood en bruin. Prachtig! 

Het geeft mijzelf rust en verwondering over het feit dat er zich alweer nieuwe knoppen ontwikkelen voor de komende lente, die de winter overleven!

De plaats op deze aarde waar ik geboren en getogen ben, past helemaal bij me. Ik hou van de herfst maar evenveel van de winter met de knusheid en warmte van de kachel, de lichtjes en de stamp- en stoofpotjes. En dan de lente waar alles weer begint te vernieuwen, en dan de zomer met de lange dagen en lange fietstochten enz.  

HEERLIJK!

De wisselende seizoenen met Gods belofte dat dit zo altijd zal blijven tot …. Het einde van de tijd. Waar halen wij de kracht en moed vandaan om te leven ook als het dikwijls heel moeilijk is?

Als zorgen en ziekte ons deel zijn, als we moeite hebben om de eindjes aan elkaar te knopen, als er eenzaamheid is.
Ach wat kan er allemaal niet misgaan!
Wat kunnen we in de knoop zitten dikwijls. Dan heb je God nodig om je er boven uit te tillen, maar… je moet zelf die toenadering willen zoeken, de juiste sappen binnen krijgen…

Dat brengt me terug in Italië waar op het einde van de middag in de zon een olijfgaardenier ons wat kwam vertellen over zijn werk. Na zijn werkdag loodste hij ons op een schuine helling van boom naar boom en liet ons zien hoe men de olijfbomen onderhield zodat ze veel vrucht zouden geven.

“Kijk, hier zie je nieuwe loten op een boom die omhoog groeien… maar geen vrucht dragen. Daar hebben we niets aan, dat zijn wilde loten die we weghalen! Hier ziet u een tak die naar beneden hangt, je kunt zien dat de lymfesappen via de stam naar de neerbuigende tak afvloeien en daarom geeft hij vruchten! We snoeien die takken wel om ze niet te laten bezwijken onder de zware last die ze soms dragen, daarna geven ze opnieuw veel nieuwe vruchten! De omhoog groeiende loten gaan snel maar krijgen geen lymfesappen via de stam waardoor ze geen vruchtdragen… want de lymfesappen vloeien omlaag!”

De man deelde gedreven met ons zijn kennis , ondanks de taalbarrière begrepen we heel goed wat hij bedoelde. Hij wees ons op een paar statige, snelgroeiende takken, die niet verbonden waren met de lymfestroom van de stam. “Die halen we weg want daar hebben we niets aan,“ vertelde hij.

O wat een vergelijk met het voorbeeld wat de Here Jezus aanhaalde in Johannes 15! Daar ging het over een wijnstok…

Een hartelijke groet,

Lot