Tijdens een fietstocht deze zomer leerde ik zomaar ineens een goede levensles! Over de heide en over slingerende bospaadjes, met regelmatig een heuvel op, moest ik flink de trappers blijven gebruiken om boven te komen, pfff! Bij het naar beneden zoeven, de heuvel af, door de heerlijke wijde heidevelden, ging het veel beter. Toen ik een paar weken later met een leuke lieve, kleine, maar dappere 6 jarige, door hetzelfde bos fietste en over dezelfde heide, op weg naar een uitkijk toren, om loslopend wild vanaf een wildkansel te gaan spotten, leerde God mij een belangrijke levensles. En ik leerde die les weer aan het dappere meisje.

Het bospad naar boven was zwaar om te fietsen en het was nodig om er een “tandje” bij te zetten! Het meisje ging zelfs op haar trappers staan om meer kracht te kunnen zetten om naar boven te gaan en dat lukte haar wonderwel. Eenmaal boven liet ze zich, zonder mee te trappen al wiebelend naar beneden rollen, het was lastig voor haar om het stuur recht te houden bij deze snelheid om niet in de drassige berm terecht te komen. Ik reed vlak achter haar aan en eenmaal beneden rolde ze van haar fiets en had de puf niet meer om verder te rijden. Toen vertelde ik haar dat het helpt om tijdens de afdaling een klein beetje mee te trappen. Als je dan beneden komt op het dooie punt, heb je wat reserve, als je weer omhoog moet, na je afdaling en de vaart er weer uit raakt!

Opeens … realiseerde ik me dat het in rustige tijden van je leven helpt om door te zetten en extra je best te doen. Als je dan in zware tijden komt heb je nog reserve over terwijl je maar iets meer moeite hoeft te doen om overeind te blijven. Net anders dan we gewend zijn. Bovendien heb je meer vat op je sturing! Dank God en bidt om kracht en inzicht.

Een goede zomer allemaal !

Lot