“Ik weet niet of ik ga carnavallen dit jaar. Ik moet iets te veel bier drinken om het leuk te vinden en daar heb ik eigenlijk geen zin in.”

Zomaar een reactie van een collega uit het zuiden, toen we het op kantoor over carnaval hadden. De splitsing in het team was duidelijk: de een kan niet wachten, de ander heeft er niks mee. De een viert het vijf dagen lang in hartje Kielegat of Oeteldonk, de ander met ‘ons mam en ons pap’ en de vriendengroep in het eigen dorp en een derde probeert uit alle macht het feestgedruis te vermijden.

Ikzelf behoor tot de laatste categorie. In de oorsprong van carnaval kan ik mij nog wel vinden. Samen feesten vlak voor de vastenperiode ingaat. Maar dan ook: samen een askruisje halen als teken van Christus’ lijden en daar van carnaval tot Pasen bij stilstaan door te vasten. Helaas bestaat carnaval voor het gros van de vierders alleen nog maar uit het feest en laten ze de rest aan zich voorbijgaan. Terwijl mij juist die vastenperiode aanspreekt, het bezinnen en de bewustwording. Dat feesten… dat hoeft van mij niet per se.

En toch... Ik heb ooit voor het lokale krantje foto’s moeten maken bij de optocht in Zaltbommel. En weet je? Los van de muziek – echt NIET mijn ding – vond ik de vrolijkheid enorm aanstekelijk. Dansen op straat, je zorgen even vergeten, ontspannen genieten met je vrienden. Op zich niet verkeerd, toch?

In de Bijbel worden ook heel wat feesten gevierd. In de serie ‘The Chosen’ over Jezus’ leven kwam de bruiloft te Kana uitgebreid aan bod. Dat was nog eens een feest! Er was muziek, goed eten, fantastische wijn en er werd volop gedanst. Mensen waren ontspannen en genoten van het samenzijn. Ik kreeg er spontaan zin in.

Maar het was het gebed bij het uitdelen van de wijn, dat me het meeste aansprak. ‘Gezegend zijt Gij, Heer onze God, Koning van het heelal, die de vrucht van de wijnstok geschapen heeft.’ Het feesten stond niet los van God, maar juist in verbinding met Hem. Feesten, in het besef dat Hij het is die je reden tot feesten geeft. En die dankbaarheid vervolgens ook uitspreken. Hoe mooi is dat?

Ik heb het feestvieren niet van huis uit meegekregen. Maar ik vind het een mooie gedachte om samen – en in verbinding met God – dingen te vieren. Een bruiloft, een jubileum, een mijlpaal in je relatie, carrière of gezin. De eerste sneeuwklokjes, een zonnige dag, een overwinning op jezelf of een ontmoeting met iemand die je al lang niet hebt gezien. Maar ook als gemeente: het avondmaal, de doop, het opdragen van een kind, Pasen... Ondanks het lijden in de wereld zijn er genoeg redenen tot dankbaarheid. Genoeg redenen om te vieren. Doe je mee?