Ik praat regelmatig over dit onderwerp en heb er vast ook eerder in mijn columns over gesproken. Maar het is ook een onderwerp dat dicht aan mijn hart ligt. Omzien naar de ander. Bij mij is dat vooral omzien naar de zwakkere die niet voor zichzelf kan opkomen. En nog specifieker: voor kinderen. Zij kunnen zich niet weren tegen volwassenen. Zij zouden in een veilige situatie moeten kunnen zitten. Zij zouden geen onrecht en tekortkomingen moeten ervaren. Gelukkig gaat dit bij heel veel kinderen goed en vanzelfsprekend. Maar er is een kleine groep waar bovenstaande dingen toch echt realiteit zijn. “Pleegkinderen” in alle vormen en maten. Vandaar de aanhalingstekens.

Deze week is het de week van de pleegzorg. Er wordt extra verteld over pleegzorg, het verschijnt in de media en er wordt reclame over gemaakt. Helaas is zo’n week hard nodig. Er zijn momenteel nog heel veel pleeggezinnen nodig. Want er zijn nog heel veel kinderen die in een onveilige situatie zitten en wachten op een plekje in een gezin.
Deze week zijn wij zelf 10 jaar pleegouder. In die 10 jaar hebben we enorm veel geleerd, meegemaakt en ervaren. Hele leuke dingen, zoals het kind leren fietsen, laten lachen, spelletjes doen, lol maken en “gewoon” gezin zijn. Ook minder leuke dingen, zoals extreem boze buien, ingewikkeld gedrag, ruzie en onbegrip. Toch heb ik geen dag spijt van het feit dat ik pleegouder ben. Het brengt zoveel meer in het leven. En ik heb meer geleerd over mezelf en de ander dan ik ooit had kunnen verwachten.
Bij een geboorte hoor je vaak “maar je krijgt er zoveel voor terug”. En dan klopt ook. Maar dit geldt ook echt voor het opvangen van kinderen die niet biologisch of genetisch bij je horen. Van deze kinderen houd je net zo veel en zijn ze net zo goed onderdeel van je gezin. Of ze nu kort of lang bij je blijven. En ja… Je krijgt er zoveel voor terug! Ik kan het je aanraden om eens te onderzoeken of het bij jou past.
Vind je pleegouder nou echt veel te groot, denk dan kleiner. Nodig eens een klasgenootje van je kind uit die minder vaak gevraagd wordt. Laat kinderen eens met je mee-eten. Stel je huis open en doe eens een spelletje met een kind. Je weet niet half hoeveel verschil dit kan maken! Kinderen van anderen mag je zeker liefde en aandacht geven. Dat is niet raar of vreemd. Dat is hartstikke mooi! Zo kun je ook omzien naar de ander.
Wil je meer weten? Online is er veel informatie te vinden. En spreek anders eens een pleegouder aan. Vraag rond in de kerk en je hebt er zo een paar te pakken :-)

Gods zegen!
Josje