Na vele grijze weken laat de zon zich eindelijk weer zien. We waren recent met de (schoon)familie een weekend op Ameland en ook daar schoven de wolken opzij. Op zondagmiddag fietste ik door de duinen richting het strand om daar even goed uit te waaien. Er was vrijwel niemand te vinden op de uitgestrekte hoeveelheid zand en als ik over het water uitkeek kreeg ik een gevoel van hoop. Het gevoel was nogal tegenstrijdig met de werkelijkheid waarin we leven. Als je het nieuws een beetje volgt is het lastig een rooskleurig toekomstbeeld te schetsen. Zoveel mensen die leven in armoede, gebukt gaan onder zorgen, vluchten voor oorlog en geweld of horen van dreiging aan de grenzen. Als ik deze dingen werkelijk tot me door laat dringen, groeit mijn angst. Toch was daar die voelbare vrede die alle verstand te boven gaat, die mij liet beseffen dat mijn God alles in de hand heeft. De Schepper van deze wereld heeft een Plan.  

Het deed me denken aan de laatste alinea uit ‘Het Laatste Gevecht’ van de Kronieken van Narnia. Daarin worden de hoofdpersonen overspoeld met een vreugde die voelt als “…een plotselinge wind die wilde bloesems doet dansen, of als muziek die ze altijd al hadden willen horen maar nooit eerder hadden gevonden”. Het is het begin “…van het Grote Verhaal, dat niemand op aarde heeft gelezen, dat voor altijd doorgaat en waarin elk hoofdstuk beter is dan het vorige”.  

De alinea is me altijd bijgebleven, ik stel me voor hoe ik op een dag Jezus zal ontmoeten en met Hem de eeuwigheid mag beleven. Samen in een nieuwe wereld die mooier is dan het meest indrukwekkende uitzicht dat ik ooit heb gezien, heerlijker dan ik ooit heb geproefd en adembenemender dan een ontmoeting ooit geweest is.  

Ik bid dat je die Hoop nooit zult loslaten, nooit zult vergeten dat de Koning terugkomt om een oneindig feest te realiseren waar de ware essentie van alles te vinden is. Een glimp van dat vooruitzicht ervoer ik daar op dat lege strand, waar ik hard meezong met de muziek in mijn oren: