Je kunt er niet omheen. Het COVID-19 virus heeft heel de wereld op zijn grondvesten laten trillen. Niets is meer zoals het was. We leven nu in een zogeheten anderhalve-meter-samenleving. Super raar natuurlijk. Dit heeft niemand ooit eerder meegemaakt. Iedereen moet er zijn weg in vinden. Veel mensen werken thuis of zitten thuis. Kinderen gaan niet naar school. Als je al boodschappen doet of even een rondje gaat wandelen, moet je minimaal op 1,5 meter afstand blijven. En op bezoek gaan bij anderen zit er nu ook even niet in. Volg de richtlijnen van het RIVM op.
Naast al deze praktische zaken (die op z’n minst onhandig zijn) heb je ook de emotionele kant. Hoe sta jij erin?
Van de week zat ik in de wachtkamer van de fysiotherapeut in Bruchem. Er ligt, net als bij de kapper, de tandarts en de dokter altijd wel zo’n stapeltje van die bladen. Nu viel m’n oog op het blad Psychologie, nummer 5-2019. Zo’n wachtkamer is niet echt de plek om een artikel eens grondig te lezen, meer ff er doorheen bladeren.
M’n oog viel op de kop ‘Alles werd koud en duister’. Het ging over een man van 27 jaar die psychische problemen had en hier door middel van dans uiting aan gaf. Op zich niets mis mee, lijkt me, maar ik las verder dat zijn bewegingen als een demonische dansstijl beschreven werden. Hij zegt: “Door de dans bleef ik overeind. Tijdens het dansen werd ik me bewust van wat de bewegingen met me deden. Ik onderzocht waarom dansen me gezond hield. Ik kwam erachter dat ik in de dans delen van m’n psychose uitbeeldde, en dat ik dat al eerder deed. Ik stond bekend om mijn demonische dansstijl. In mijn dans ging ik bewust die sfeer opzoeken.” Hij werd bekend via het tv-programma ‘Holland's got talent’.
“Bidden maakt gelukkig” is een zin uit een liedje van een van de musicals geschreven door Annie MG Schmidt. De rest van het liedje en de titel van de musical ben ik vergeten, maar de belangrijkste regel heb ik onthouden. Maakt bidden gelukkig?
Heb je ook zo'n last van de donkere dagen in januari? 's Ochtends als je wakker wordt: donker. Als je naar je werk vertrekt: donker. Als je weer naar huis gaat: donker. En de decemberlichtjes zijn inmiddels ook bijna overal verdwenen. Om over het weer nog niet te spreken. Regen, gure regen. Afgewisseld met nog meer regen.
Het overvalt me ieder jaar weer: de 40 dagen tijd. Kerst en oudjaar zijn voorbijgevlogen, de drukte van alledag begint weer en voor ik het weet is het carnaval. Schoolvakantie, dus een dagje uit plannen, proberen wat bij te slapen en tussendoor nog gewoon werken ook. En ergens middenin die week is ‘ie daar dan. Terwijl de laatste carnavalsfoto’s van bekenden op Facebook verschijnen, plaatsen anderen de boodschap dat ze aan een veertigdagenkalender meedoen, of een poosje van social media verdwijnen. De vastentijd. Terwijl het ‘Ere zij God’ nog nagalmt in mijn hoofd, gaan we op weg naar ‘U zij de glorie’.
Het ligt al weer ver achter ons, een samenleving waar respect was voor de overheidsambtenaren. Ik kan me nog herinneren, puber van 12 jaar, dat ik me heel klein voelde toen ik op het politiebureau moest komen voor wat kattenkwaad. Tegenover me stond een agent die gezag uitstraalde. Als ik daar nu aan terug denk is dat een groot verschil met hoe er nu wordt omgegaan met de politie en hulpverleners in deze tijd. Hoe komt dat toch? Met name in de jaren ‘80 hebben we ons bijzondere verworvenheden toegeëigend.
Een spannende discussie ontstond over de vraag wanneer mag je het stokje overdragen en als er niemand is of wil, moet ik het dan toch weer doen.
Het ging om de vraag van een vriend of hij een volgende kerkenraadstermijn wel of niet moest gaan invullen. Natuurlijk is het een zaak van gebed, maar ook van gezond en wijs inzetten van je verstand. De andere vrienden die allen in een andere kerkenraad zitten herkenden de vraag en de worsteling. Je vindt het fijn te mogen dienen, maar aan de andere kant rijgen de jaren zich aan elkaar, soms met een jaar buiten de kerkenraad en dan weer gevraagd worden. Waarom ik weer en niet een keer een ander.