Ken je die uitdrukking? Jeremiëren. Ik vind het een prachtig woord. De betekenis is alleen niet zo positief. Ik heb het zelf altijd gezien als ‘veelvuldig klagen en mopperen over iets’ maar een woordenboek zegt het zelfs zo: een luide en/of aanhoudende jammerklacht over iets uiten; jammeren; weeklagen; lamenteren. En ergens anders lees ik: jeremiëren is steen en been klagen omdat alles tegenzit en je dus vindt dat je alle reden tot klagen hebt.
Ik ken dat stiekem wel van mezelf. Het zuchten en klagen bijvoorbeeld, wanneer een week anders loopt dan ik had gepland. Als de auto ’s morgens een lekke band heeft terwijl ik naar kantoor wil, als ik een teamuitje mis omdat één van de kinderen verkouden wakker wordt en ik dus naar de teststraat moet, als de was natregent terwijl de buienrader zei dat het droog zou blijven… wat kan ik dan mopperen.
Afgelopen vrijdag ben ik begonnen bij een nieuwe baan. Zo’n start is natuurlijk altijd spannend. Waar kom ik terecht? Hoe zijn mijn collega’s? Waar is de beste wc? Hoe laat is er lunch? Allemaal vragen die ik me stelde voordat ik daar ging beginnen. Als je ergens nieuw begint, tenminste dat heb ik, dan voel je je altijd een beetje dom en niet nuttig. Het is vooral inwerken, mensen leren kennen en de werkzaamheden bekijken.
Op de eerste dag (en de dagen erna) had ik vooral veel kennismakingsafspraken. Zo leer je elkaar goed kennen en weet je wat je aan elkaar hebt. Maar dan weet je nog steeds niet wanneer we gaan lunchen. Gelukkig kreeg ik een buddy die me wegwijs maakt. We gingen samen lunchen, hij wees me de keuken en de wc. Op deze manier kreeg ik het gevoel dat ik in een warm bad terecht kwam.
Vandaag sprak ik een collega over de Formule 1. Hij is daar helemaal fan van en kon er ook erg enthousiast over vertellen. Mijn reactie dat het gewoon kansloos rondjes rijden is, kon hij niet echt waarderen. Hij vroeg me wat ik dan van NASCAR vind, want dat is al helemaal alleen maar rondjes rijden. Voor mij maakte dat niet uit.
Tijdens een fietstocht deze zomer leerde ik zomaar ineens een goede levensles! Over de heide en over slingerende bospaadjes, met regelmatig een heuvel op, moest ik flink de trappers blijven gebruiken om boven te komen, pfff! Bij het naar beneden zoeven, de heuvel af, door de heerlijke wijde heidevelden, ging het veel beter. Toen ik een paar weken later met een leuke lieve, kleine, maar dappere 6 jarige, door hetzelfde bos fietste en over dezelfde heide, op weg naar een uitkijk toren, om loslopend wild vanaf een wildkansel te gaan spotten, leerde God mij een belangrijke levensles. En ik leerde die les weer aan het dappere meisje.
Er gebeurde precies waar ik bang voor was: alles ging mis en ik kwam te laat. Op weg naar mijn eerste Trainingsdag van de ‘Total Balance christencoaches’, miste ik direct de eerste afslag naar de juiste snelweg. Ik verloor daarmee mijn extra ingeplande kwartier. Aangekomen op mijn bestemming kon ik het gebouw niet direct vinden, toen ik het vond was er geen parkeerplek dichtbij. Te laat aangekomen bij de deur…. kreeg ik de deur niet open. Gelukkig kon ik mijn trainster bellen, nam ze haar telefoon op, stuurde iemand om de deur open te doen en wees mij binnengekomen de weg.
Het is thuis al jaren de gewoonte dat ik op zondagochtend het ontbijt verzorg. Meestal is dat magere kwark met vers fruit erdoor, een laagje eigengemaakte muesli mix , dan een klein beetje honing erop en afgewerkt met een paar bloemetjes. Nu is het zo dat ik in de zomer en herfst vers fruit pluk uit onze tuin. In de winter maanden is dat anders, fruit uit de tuin is dan niet beschikbaar, daarom in die periode wat vers uit de winkel, bijvoorbeeld kiwi gecombineerd met banaan of sinaasappel.
Even buiten ons dorp ligt iets dat ze hier ‘het Bruchemse bos’ noemen. Stiekem moet ik daar altijd om lachen, want sorry, een bos? Ik ben deels op de Veluwe en deels op de Utrechtse heuvelrug opgegroeid, en daar zouden we dit niet meer dan een park of bosje noemen.
Maar voor de polder is het heel wat: een verzameling bomen, een stukje ondoordringbare braamstruiken en brandnetels, een pad erdoor en in het midden een open plek, in het geheel omzoomd door slootjes. En ik moet toegeven, het bos(je) scoort bonuspunten, want er woont ook een ree! Mede doordat het zo’n klein bos(je) is, laat deze goudbruine schoonheid zich regelmatig zien, als ze in een weiland naast het bos(je) staat te eten.