Ik rijd jaarlijks nogal wat kilometers. In tweedehands auto’s. Als je een beetje rondneust op internet kun je al snel een blinkende koets vinden. Eén met alle opties die er vandaag de dag voorhanden zijn. Alles op en in zo’n mobiel beweegt elektrisch. Voorts zijn daar climate control, cruise control, airconditioning en weet ik veel wat nog meer aan controls en conditions. Waarom het allemaal in het Engels moet, weet ik ook niet. Ik vermoed om de prijs op te drijven. De lederen zittingen hebben verwarming meldt de advertentie. Als ware het een eerste levensbehoefte. Bellen doen we hands-free. Voor alles wat je wel en niet wilt weten zijn er metertjes, knopjes en lichtjes.
Begin 2018 heb ik de stap genomen: een Facebook account. Het leek me wel handig , wat extra aandacht voor ons bedrijf. Je moet toch mee met de tijd niet waar? Nou het was een flitsende start. In no time hadden we honderden vrienden. Zowel zakelijk, familie, ponyvrienden, mensen vanuit de EGB enz, enz. Regelmatig een leuke foto met een interessant verhaaltje erbij en de likes liepen binnen. Meer dan 1000 maal bekeken items werden al snel gerealiseerd. Nooit geweten dat ik zoveel vrienden had! Tot voor kort had ik maar een handjevol vrienden, en nu……je weet niet wat je overkomt.
Een groep van 19 kinderen zit in de kring. We starten met iedereen welkom heten en beginnen met het kringgesprek. Om de beurt mag iedereen iets vertellen over wat ze afgelopen week hebben beleefd. Je merkt dat nieuwe kinderen het weleens lastig vinden; ze durven zich niet kwetsbaar op te stellen naar de ander. We beginnen dan ook vaak bij de 'oude garde'. Dan komen de leuke verhalen los:
“We gaan vliegen”, antwoordde de buurman, gevraagd naar zijn vakantieplannen. Daar klopt uiteraard niets van. U en ik en dus ook de buurman gaan niet vliegen. We worden gevlogen. Toch is het een gebruikelijke manier van spreken. Zou dat kunnen zijn omdat we onszelf onbewust gerust willen stellen? De indruk willen wekken de regie nog in handen te hebben? Ook wanneer we de lucht in gaan?
Het is vakantietijd. De kinderen hebben zes weken vrij van school. De één vindt het fantastisch , terwijl de ander het misschien een beetje lang vindt. Wij hebben een kind die het liefst helemaal geen vakantie heeft. Hij gaat veel liever naar school. Dat is gewoon veel leuker. (En bedankt!)
Het zal u waarschijnlijk niet ontgaan zijn, mij in ieder geval niet. De voorruit van de auto zit gedurende de zomermaanden niet meer zo vol met dode vliegen dan 20 jaar geleden. Om de voorkant van mijn auto te ontdoen van al die dode beestjes was een hele klus. Een hulpmiddeltje was met een oude nylonkous en veel water er goed over te wrijven tijdens het wassen.
‘Leef alsof het je laatste dag is, leef alsof de morgen niet bestaat!’
Deze woorden van André Hazes junior schallen regelmatig door ons huis, sinds zoonlief een vriendje heeft dat Hazesfan is. Het klinkt best bijbels: leven alsof het je laatste dag is. Toch bedoelt Dré het ietwat anders dan de Bijbel ons leert. Niet voor niets zingt hij even verderop ‘Pak alles wat je kan.’ Het is de boodschap van deze wereld: verzamel schatten op aarde en geniet ervan, want hierna ben je alles kwijt…