‘Leef alsof het je laatste dag is, leef alsof de morgen niet bestaat!’
Deze woorden van André Hazes junior schallen regelmatig door ons huis, sinds zoonlief een vriendje heeft dat Hazesfan is. Het klinkt best bijbels: leven alsof het je laatste dag is. Toch bedoelt Dré het ietwat anders dan de Bijbel ons leert. Niet voor niets zingt hij even verderop ‘Pak alles wat je kan.’ Het is de boodschap van deze wereld: verzamel schatten op aarde en geniet ervan, want hierna ben je alles kwijt…
Ik ben helemaal dol op handletteren. Deze hobby heb ik ongeveer een jaar geleden ontdekt. Via Instagram. Ik zag toevallig wat mooie afbeeldingen voorbij komen. Ben toen ook wat mensen gaan volgen. En dan krijg je voorstellen om anderen ook weer te volgen. Zo slim is Insta ook weer. Ze weten van alles van je.
Als plattelandsmeid vind ik het heerlijk buiten te struinen. Een waterig zonnetje staat aan de hemel en er staat een stevige koude wind. Dat is niet erg, zolang de donkere wolken die boven de brug hangen, maar niet gaan huilen. Die wolken houd ik nauwlettend in de gaten terwijl ik met mijn niet flatteuze wandelschoenen er op uittrek.
We hebben een TV in de nieuwe aanbouw van ons huis gezet. En we hoefden niet, zoals ik aannam, onder het huis door te kruipen om er een kabel naar toe te trekken. Ik zou met mijn lichte vorm van claustrofobie dat sowieso niet zelf hebben gedaan. “Niet nodig mijnheer. Voor een paar tientjes extra kan dat allemaal draadloos”, verzekerde de KPN-monteur mij opgewekt. Ik zag geen stofje op zijn blauwe werkbroek. Dat had me tot nadenken moeten stemmen. Achteraf vermoed ik dat hij, gedreven door zijn eigen claustrofobische angsten, alle klanten handig een draadloos setje weet te verkopen.
Ik heb een stomme fout gemaakt. Een hele stomme fout. En ik zou willen dat ik het ongedaan kon maken. Je weet wel, heel even de tijd terugdraaien en het net even anders doen. Oh, kon dat maar….
Het is een heugelijke dag. De aanbouw die achter ons huis gerealiseerd wordt, krijgt vandaag haar plafond. Nu kun je de houten binten en latten onder het dak nog zien zitten. Tussen die latten door lopen diverse kabels. Het lijkt alsof ze zelfstandig hun weg gezocht hebben in verschillende richtingen waar straks licht zal gaan branden. Hier en daar een centrale doos waar de kabels elkaar weer broederlijk hebben teruggevonden. De aanblik toont een heleboel werk waar je na het aanbrengen van het strakke plafond niets meer van ziet. Uren noeste arbeid die je helemaal zult vergeten zodra je in de verwarmde aanbouw op de bank kunt neervallen. Zodra de lichtjes aangaan en je kunt gaan uitkijken op de rustgevende aanblik van onze wintertuin.