Niets irritanter dan een zoemende vlieg in je werkkamer. Ik probeer ergens over te denken, iets op te schrijven maar de draad van mijn gedachten wordt telkens overgenomen door het gezoem van dat insect. Als een reclame-vliegtuigje dat met een wapperende boodschap over het strand vliegt, zo gaat die vlieg er telkens vandoor met mijn overpeinzingen. Met veel moeite bedenk ik een volzin, maar voordat ik dat uiterst breekbare gedachtengoed op het papier heb kunnen vastleggen, ben ik het alweer kwijt. Die vlieg moet weg.
Wanneer je vanaf Korinthe koers kiest richting het zuiden; door het Korinthe kanaal vaart, Athene aan bakboord laat liggen en je de oostkaap van het schiereiland Peloponessos rondt, dan zie je daar - onderweg naar het prachtige eiland Hydra - aan stuurboord een heel klein eilandje liggen wat erg lijkt op een kikker vanaf het water. Frog Island.
Het is altijd weer een kunst – vind ik - om rond feestdagen je boodschappen te halen. Dit jaar hadden we het goed gepland, zodat we elke stress zouden vermijden. Samen met mijn man ging ik de maandagochtend al (3 dagen voor kerst!), mijn kerstinkopen doen. Nota bene: allebei met een eigen kar!!!
Twee jaar geleden begroeven wij mijn grootvader op hoogbejaarde leeftijd. Grootvader, maar ook naamgenoot en naamgever van mijn zonen. Misschien bovenal ook wel een vriend voor de drie generaties die hij zag opgroeien.
Het jaar is nog jong. De drukte van de feestdagen zijn weer voorbij ( een paar kilo aangekomen) en we gaan de draad weer oppakken waar we voor de Kerst mee gestopt zijn. Zoals de meesten van jullie wel weten ben ik dagelijks bezig met Primula’s. Je weet wel, het bloeiend plantje dat het voorjaar aankondigt en vanaf nu overal te koop is. We zaaien, planten en verkopen Primula’s in alle stadia.
Wie besluit om zonder televisie door het leven te gaan, moet sterk in zijn schoenen staan. Mijn moeder was zo iemand. In een periode van ruim 30 jaar bracht ze zeven kinderen groot, zonder dat er ooit een televisie in huis kwam.