Eén van onze kinderen had deze week zijn eerste schooldag op de middelbare school. Wat een verandering voor die jongen! Allemaal nieuwe leerlingen, allemaal nieuwe docenten, allemaal nieuwe vakken. Om de docenten beter te leren kennen, mochten ze vragen stellen. En weet je wat ze aan álle docenten vroegen: wat is uw schoenmaat?
Terwijl ik dit schrijf ben ik op vakantie. In Frankrijk. Het meer van Annecy bij de Alpen, om precies te zijn. Vanaf de plek waar ik nu zit heb ik uitzicht op prachtige bergen. Ik kan er naar blijven kijken. De hoogteverschillen, kleuren, rotsformaties e.d. Heerlijk! Ik word er blij van! Wat maakt nu eigenlijk dat ik zo makkelijk kan genieten en ontspannen hier? Vraag ik mij af. Waarom 1000 km rijden om alles van je af te kunnen laten glijden? Mijmerend onder de Franse zon schiet mij het woord: ‘verwondering’, te binnen. Deze verwondering geeft ontspanning en nieuwe energie merk ik.
Hier in het zuiden van het land krijgen de scholen dit jaar als laatste van Nederland zomervakantie. Eindelijk vakantie, wat hebben we er toch naar uitgezien. Afgelopen twee jaar was het al afzien en nu komen we als laatste aan de beurt. Al twee jaar lang geen verre reizen en heel veel beperkingen door Covid. O ja, door die beperkingen werd de lucht wel schoner en kreeg het milieu een flinke boost. We hebben er een heleboel van geleerd dachten we. We zouden daardoor zelfs ons leven anders gaan inrichten, bewuster gaan leven, bewuster omgaan met het milieu, dachten we.
Ik werk als adviseur voor de bouw en mijn vrouw zegt wel eens dat mijn werk helemaal niet moeilijk is. De afgelopen acht jaar hoort ze geregeld over projecten en adviezen die bij klanten doe. En vaak krijg ik dan als reactie: maar dat is toch allemaal niet zo moeilijk? Het is toch gewoon logisch nadenken? Moet je daarvoor zoveel dagen voor helpen en begeleiden? Is dat niet gewoon allemaal gebakken lucht?
Mijn kind zag erg op tegen de vakantie. Dit werd duidelijk door zijn uitspraken: Ik kan toch geen rust vinden. School is veel te stressvol en de vakantie is maar 6 weken(!). Ik kan er niet van genieten, want mijn leven is te zwaar. Ik kan niet genieten, want ik heb toch veel te veel stress. En nog meer uitspraken in die trant. Ik heb hem al gezegd dat ik ervan overtuigd was dat het wel ging lukken! Ik wist het zeker. Maar door zijn negatieve gedachten kon hij mijn kant van het verhaal niet zien en geloofde hij mij ook niet. Wat ik ook zei.
Een paar weken terug had ik het voorrecht om ruim een uur met een audio guide door de Saint Paul’s Cathedral in Londen te lopen. Een majestueuze kerk, vol onverwachte hoekjes, vol historie en vol prachtige architectuur. Terwijl ik daar zo liep, overviel me het gevoel dat ik wel vaker heb, in oude kerken.
Wat is dit ont-zet-tend knap gedaan. Stel je eens voor! Hoe bedenk je een evenwichtige, sterke constructie zonder computerberekeningen? Hoe kun je de ene steen op de andere zetten in de zekerheid dat er een stabiele, prachtige ‘dome’ ontstaat zonder instortingsgevaar? En dan die muurschilderingen, de mozaïeken. Hoe kun je precies het juiste steentje neerleggen zonder dat je al ziet wat het eindresultaat wordt? Hoe kun je het kleinste detail uitwerken en toch het grote geheel voor ogen zien?
Een vriend van mij verloor vorige week zaterdagnacht zijn vriend aan een hartaanval. 55 jaar. De volgende nacht kreeg zijn zus een zware hartinfarct, ze is nu stabiel en wordt, terwijl ik dit schrijf, geopereerd. Zo’n wake-up call, bepaald ons erbij dat het leven zomaar over kan zijn.