Ik heb echt iets met muziek. Ik hoor het overal en valt me gelijk op. Zodra ik een supermarkt in loop, hoor ik de muziek. Ik kan er enorm blij en ontspannen van worden. Maar het kan me ook heel erg irriteren en compleet gek maken. Het muziekgenre maakt bij mij enorm veel uit. Zo word ik knettergek van foute kerstmuziek, carnavalsmuziek en jazz. Van die laatste krijg ik zo de zenuwen dat ik echt gek word. En van de andere twee stijlen kan ik echt licht agressief worden. Snel afzetten werkt dan het beste. En ik heb het echt geprobeerd om er niet gek van te worden. Ik heb het telkens weer geluisterd, maar keer op keer word ik er gek van.
Kunt u ook zo genieten van het voorjaar? De dagen worden langer, alles loopt weer uit de natuur komt weer tot leven. Parende eenden, waterhoentjes, vogels. Wij verwachten dit voorjaar weer vier veulentjes bij onze pony’s. De natuur lacht je weer tegemoet. Toch even een kritische kanttekening. Ga ik goed om met de natuur? Het gaat wel eventjes Gods schepping.
Weet je, vroeger was een kip gewoon een kip. Een boerderijdier dat al scharrelend ook nog eens eieren gaf. De kip is nu geen dier meer maar een ding geworden. Iets wat in 6 weken snel moet groeien met krachtvoer op een paar vierkante decimeter. Snel groeien en eten om als de wiede weerga geslacht te worden in een fabriek, zonder maar zelfs het daglicht te hebben gezien. Aan het einde van het proces komen er zo’n tien kant en klare “kip” producten uit. met de nodige kleur , geur en smaak stoffen.
Geduld is een schone zaak. Ja, ammehoela. Geduld? Daar heb ik toch geen tijd voor? Het moet nu nu nu! Mijn geduld wordt redelijk vaak op de proef gesteld. Op het werk, thuis, in de kerk, door God. En dat vind ik niet zo leuk. Ik ben van nature een "grote stappen snel thuis-type". Ken je dat? Dan ben je iemand die niet op de details let. En om die details, daar draait het vaak om. Bijvoorbeeld de manier waarop je iets zegt, of de juiste woordkeuze. Als ik dat niet doe op de manier waarop de ander zich prettig voelt, of dat hij of zij begrijpt wat ik wil overdragen, dan geeft dat wrijving en onbegrip. En dat is irritant en frustrerend. Aangezien ik niet zo geduldig ben, moet dat ook maar weer snel achter de rug zijn. 
Nederlanders hebben vreemde gewoontes. Zo vragen we vaak aan iemand: Gaat alles goed? Wat we eigenlijk willen vragen is: Hoe gaat het? Maar dat zeggen we niet. En als je niet snel, “ja, alles goed” terug zegt maken mensen zich vrij snel zorgen. Maar wees eens eerlijk…. ALLES goed? Hoe kan nou ALLES altijd goed zijn?!
Soms gaat het gewoon niet zo lekker. Dan is niet “alles goed”. Dat kan allerlei oorzaken hebben. Soms is er een duidelijke aanleiding en soms ook niet. Momenteel zit ik ook even in een fase waarin gewoon niet ALLES goed gaat. Het gaat, maar niet alles goed. Misschien zit je zelf ook wel in een dergelijke periode. Of ken je iemand die daar momenteel midden in zit. Positief blijven is op zo’n moment best belangrijk. Goede gedachtes kunnen je beter maken. Slechte gedachtes alleen nog maar rotter. Dat geldt ook voor een goed(bedoelde) opmerking. Vaak bedoelen we het goed maar komt het heel rot over bij de ander.
Ik stond erbij en keek ernaar…
Ver in de 80 jaar.
Een boeiend leven gekend tot nu toe.
Nu een lichaam dat zo ziek en zo zwak en broos is.
Hij heeft gedachten over de keuzen die hij in zijn leven maakte.
Ze maken hem verward en tobberig, hoe nu verder?
Wat laat ik achter, wat moet ik loslaten….
Zorgen worden hem ook nu niet bespaard.
Ik ben een seizoenenmens. Daar waar veel mensen uitgesproken van de lente of de zomer houden, kan ik van ieder jaargetijde even hard genieten. Het lekker buiten zijn in de zomer, maar ook het onstuimige herfstweer, de kaarsjes die weer aangaan als het vroeger donker wordt, de vrieskou in de winter, sneeuw… Maar dit jaar merk ik dat ik meer dan anders uitzie naar de lente. Komt het door ons nieuwe, nog niet goed geïsoleerde huis, dat ik verlang naar warmte? Komt het door de nu nog kale tuin die straks weer helemaal groeit en bloeit? Ik weet het niet. Ik besefte pas hoe erg ik naar lente verlang, toen we ineens zulk mooi weer cadeau kregen. Het leek wel of ik lichtvoetiger werd, of ik meer energie kreeg. Wat heerlijk, die zon, het zingen van de vogels, de eerste voorjaarsbloemen!
Het is al weer ruim vijfentwintig jaar geleden dat ik mijn laatste schilderij op linnen met olieverf heb geschilderd. Dat laatste schilderij heeft tot vorig jaar bij ons boven de piano in de kamer gehangen. Op het doek een eend met haar kuikentjes die langs de waterlijn van de zee lopen. Nu heeft het plaats gemaakt voor een fotocollage van onze kinderen en kleinkinderen. Het schilderij ligt ergens opgeslagen op zolder. De andere schilderijen van mijn hand, landschappen, dieren in de natuur en dat soort tafrelen, zijn allemaal al eerder van de hand gedaan. Voor de ouderen onder ons: een beetje de stijl van Rien Poortvliet.