Geduld is een schone zaak. Ja, ammehoela. Geduld? Daar heb ik toch geen tijd voor? Het moet nu nu nu! Mijn geduld wordt redelijk vaak op de proef gesteld. Op het werk, thuis, in de kerk, door God. En dat vind ik niet zo leuk. Ik ben van nature een "grote stappen snel thuis-type". Ken je dat? Dan ben je iemand die niet op de details let. En om die details, daar draait het vaak om. Bijvoorbeeld de manier waarop je iets zegt, of de juiste woordkeuze. Als ik dat niet doe op de manier waarop de ander zich prettig voelt, of dat hij of zij begrijpt wat ik wil overdragen, dan geeft dat wrijving en onbegrip. En dat is irritant en frustrerend. Aangezien ik niet zo geduldig ben, moet dat ook maar weer snel achter de rug zijn. 
Ik ben een seizoenenmens. Daar waar veel mensen uitgesproken van de lente of de zomer houden, kan ik van ieder jaargetijde even hard genieten. Het lekker buiten zijn in de zomer, maar ook het onstuimige herfstweer, de kaarsjes die weer aangaan als het vroeger donker wordt, de vrieskou in de winter, sneeuw… Maar dit jaar merk ik dat ik meer dan anders uitzie naar de lente. Komt het door ons nieuwe, nog niet goed geïsoleerde huis, dat ik verlang naar warmte? Komt het door de nu nog kale tuin die straks weer helemaal groeit en bloeit? Ik weet het niet. Ik besefte pas hoe erg ik naar lente verlang, toen we ineens zulk mooi weer cadeau kregen. Het leek wel of ik lichtvoetiger werd, of ik meer energie kreeg. Wat heerlijk, die zon, het zingen van de vogels, de eerste voorjaarsbloemen!
Het is al weer ruim vijfentwintig jaar geleden dat ik mijn laatste schilderij op linnen met olieverf heb geschilderd. Dat laatste schilderij heeft tot vorig jaar bij ons boven de piano in de kamer gehangen. Op het doek een eend met haar kuikentjes die langs de waterlijn van de zee lopen. Nu heeft het plaats gemaakt voor een fotocollage van onze kinderen en kleinkinderen. Het schilderij ligt ergens opgeslagen op zolder. De andere schilderijen van mijn hand, landschappen, dieren in de natuur en dat soort tafrelen, zijn allemaal al eerder van de hand gedaan. Voor de ouderen onder ons: een beetje de stijl van Rien Poortvliet.
Meestal denk je bij "knallend het jaar uit" aan vuurwerk met oud en nieuw. Maar vaak slaat "knallend het jaar uit" meer op de feestdagenstress. Ken je dat? Feestdagenstress: het gedoe om alles perfect te moeten doen, geen hulp van anderen willen, en vervolgens klagen dat je alles alleen hebt moeten doen. Man, man, man. Voor mij hoeft die stress allemaal niet. Het is al druk zat zo met al die feestactiviteiten, dat ik niet zit te wachten op extra gedoe. 
Nederlanders hebben vreemde gewoontes. Zo vragen we vaak aan iemand: Gaat alles goed? Wat we eigenlijk willen vragen is: Hoe gaat het? Maar dat zeggen we niet. En als je niet snel, “ja, alles goed” terug zegt maken mensen zich vrij snel zorgen. Maar wees eens eerlijk…. ALLES goed? Hoe kan nou ALLES altijd goed zijn?!
Soms gaat het gewoon niet zo lekker. Dan is niet “alles goed”. Dat kan allerlei oorzaken hebben. Soms is er een duidelijke aanleiding en soms ook niet. Momenteel zit ik ook even in een fase waarin gewoon niet ALLES goed gaat. Het gaat, maar niet alles goed. Misschien zit je zelf ook wel in een dergelijke periode. Of ken je iemand die daar momenteel midden in zit. Positief blijven is op zo’n moment best belangrijk. Goede gedachtes kunnen je beter maken. Slechte gedachtes alleen nog maar rotter. Dat geldt ook voor een goed(bedoelde) opmerking. Vaak bedoelen we het goed maar komt het heel rot over bij de ander.
Zo voelen velen van ons zich onderhand wel!
We “vliegen “van hot naar her, mee met de flow van internet naar de nanotechniek die ons in de nabije toekomst gaat inhalen met heel veel meer mogelijkheden dan we nu voor mogelijk houden. Het “nieuws “ houdt ons zo bezig, zelfs in de nacht!
Overal worden we bepaald bij de keuze`s die we moeten maken... wat we ergens wel of niet van vinden. Hot item de afgelopen week: de Nashville verklaring... pro en anti alleen al geeft je voldoende stof tot nadenken.
Waar sta ik? Wat vind ik? Hoe moet ik daarop reageren? Soms zie je het niet meer helder...
Ken je dat gevoel nog, van vroeger? Die kriebel in je buik als je bijna jarig was? Of vlak voor Sinterklaas, Kerst of de zomervakantie?
Ik heb als kind heel wat aftelkalenders vol gestreept. Voorpret is voor mij net zo belangrijk als de pret zelf.