Het is een heugelijke dag. De aanbouw die achter ons huis gerealiseerd wordt, krijgt vandaag haar plafond. Nu kun je de houten binten en latten onder het dak nog zien zitten. Tussen die latten door lopen diverse kabels. Het lijkt alsof ze zelfstandig hun weg gezocht hebben in verschillende richtingen waar straks licht zal gaan branden. Hier en daar een centrale doos waar de kabels elkaar weer broederlijk hebben teruggevonden. De aanblik toont een heleboel werk waar je na het aanbrengen van het strakke plafond niets meer van ziet. Uren noeste arbeid die je helemaal zult vergeten zodra je in de verwarmde aanbouw op de bank kunt neervallen. Zodra de lichtjes aangaan en je kunt gaan uitkijken op de rustgevende aanblik van onze wintertuin.
En dan komt je dochter thuis na het spelen bij een vriendinnetje. ‘Kijk mam, deze is voor jou’. Ze duwt mij een ietwat verkreukeld papier in mijn handen. Wat er op staat is het grootste compliment in maanden. Hier kan geen sinterklaascadeau tegenop. Een gebaar dat ik graag met jullie wil delen.
Ken je dat, van die prachtige gestylede woningen? Die zien er keurig netjes uit en alles heeft zijn plek en kleur. Helemaal in één lijn, ruimtelijk en rustgevend. Ik ken ze wel uit de bladen natuurlijk, maar zo ziet het er bij mij normaal gesproken niet uit. Ik houd van veel spullen met alles zijn eigen plekje en lekker praktisch. Het liefst ook alles bij de hand. Een georganiseerde chaos kun je het best noemen.Sinds vandaag is daar verandering in gekomen. We hebben nu een compleet gestyled “VT Wonen” huis. We gaan namelijk ons huis verkopen.
Soms heb je van die weken, dat je zo af en toe echt even stil moet gaan staan en ‘adem in, adem uit’ tegen jezelf moet zeggen. Van die weken dat de agenda zo vol staat, dat je van de ene afspraak moeiteloos de andere inrolt. Van die weken dat je je afvraagt of je ook nog weleens een momentje samen thuis kunt zijn, of desnoods samen op een afspraak, zodat je elkaar nog eens ziet.
Momenteel ben ik een boek aan het lezen, ik eet als het ware de bladzijden op, heb het bijna uit. De schrijver weet me zo mee te nemen in zijn verhaal, dat het moeilijk is te stoppen met lezen, om de dagelijkse verplichtingen uit te voeren.
Ziek thuiszitten is helemaal niks voor mij. Het liefst ga ik gewoon lekker door. Zowel voor de gemeente, mijn gezin als voor het werk. Verder lekker sporten samen met m’n maatjes. Maar nu zit ik even ziek thuis en kan en mag ik vrij weinig. En dat is irritant! Mijn vrouw is druk met van alles en nog wat: het gezin, huishouden, werk. En ik lig op de bank en voel me machteloos. En daar wordt ik dan weer sacherijnig van, wat de sfeer uiteraard niet ten goede komt. Gelukkig heeft ze erg veel geduld met me.
Wanneer u een regelmatig lezer bent van mijn columns dan weet u het al. Ik ben een tuinman van niks. Het heeft voor een groot deel te maken met desinteresse. Goed bedoelde adviezen van vrienden registreer ik daardoor maar voor de helft. Instructies op verpakkingen lees ik niet of ten dele. Aan mijn geklungel in het groen heb ik recent een nieuw wapenfeit toegevoegd. Een gezonde en mooie struik in onze tuin moest verplaatst worden voor de bouw van een schuurtje. De verhuizing leek aanvankelijk succesvol te verlopen. Ik vertroetelde de struik dagelijks met een emmertje water. Ik toog zelfs naar de winkel voor een zak mestkorrels om mijn struikje nog wat extra aandacht te schenken. En daar ging het jammerlijk mis.