Ken je dat, van die prachtige gestylede woningen? Die zien er keurig netjes uit en alles heeft zijn plek en kleur. Helemaal in één lijn, ruimtelijk en rustgevend. Ik ken ze wel uit de bladen natuurlijk, maar zo ziet het er bij mij normaal gesproken niet uit. Ik houd van veel spullen met alles zijn eigen plekje en lekker praktisch. Het liefst ook alles bij de hand. Een georganiseerde chaos kun je het best noemen.Sinds vandaag is daar verandering in gekomen. We hebben nu een compleet gestyled “VT Wonen” huis. We gaan namelijk ons huis verkopen.
Ziek thuiszitten is helemaal niks voor mij. Het liefst ga ik gewoon lekker door. Zowel voor de gemeente, mijn gezin als voor het werk. Verder lekker sporten samen met m’n maatjes. Maar nu zit ik even ziek thuis en kan en mag ik vrij weinig. En dat is irritant! Mijn vrouw is druk met van alles en nog wat: het gezin, huishouden, werk. En ik lig op de bank en voel me machteloos. En daar wordt ik dan weer sacherijnig van, wat de sfeer uiteraard niet ten goede komt. Gelukkig heeft ze erg veel geduld met me.
Wanneer u een regelmatig lezer bent van mijn columns dan weet u het al. Ik ben een tuinman van niks. Het heeft voor een groot deel te maken met desinteresse. Goed bedoelde adviezen van vrienden registreer ik daardoor maar voor de helft. Instructies op verpakkingen lees ik niet of ten dele. Aan mijn geklungel in het groen heb ik recent een nieuw wapenfeit toegevoegd. Een gezonde en mooie struik in onze tuin moest verplaatst worden voor de bouw van een schuurtje. De verhuizing leek aanvankelijk succesvol te verlopen. Ik vertroetelde de struik dagelijks met een emmertje water. Ik toog zelfs naar de winkel voor een zak mestkorrels om mijn struikje nog wat extra aandacht te schenken. En daar ging het jammerlijk mis.
Deze keer niet zo’n luchtige column. Wat wordt er toch veel geschreven en gezegd over het klimaat en de verandering daarvan. Hoe zal het over 50 jaar zijn? Kunnen we met elkaar nog een positieve wending geven aan wat ons te wachten staat? Wat laten we onze (klein)kinderen achter? Gaan we de klimaatsverandering onder controle krijgen?
Soms heb je van die weken, dat je zo af en toe echt even stil moet gaan staan en ‘adem in, adem uit’ tegen jezelf moet zeggen. Van die weken dat de agenda zo vol staat, dat je van de ene afspraak moeiteloos de andere inrolt. Van die weken dat je je afvraagt of je ook nog weleens een momentje samen thuis kunt zijn, of desnoods samen op een afspraak, zodat je elkaar nog eens ziet.
September. Ik vind het een prachtige maand. Je begint de herfst te ruiken. Ik ben gek op de veelkleurigheid en onstuimigheid van de herfst. September sluit de zomervakantieperiode af en zet deze als herinnering weg in mijn gedachten. September overschaduwt januari bijna als startmaand. Ik vind september ook een lastige maand. Tijdens de zomermaanden plaats ik figuurlijk de klok naar een donker hoekje van de kast. In september haal ik ‘em er weer uit en krijgt ie een prominente plek in mijn directe leefomgeving. Ik bedoel dan ook: heel direct, heel dichtbij. Want op minder dan een halve meter is er altijd wel een klok.
Op het moment van schrijven regent het. Niet heel even, maar echt de hele nacht en dag. Kortom het bekende Nederlandse zomerweer. Toch mogen we niet echt klagen hoor, want er zijn genoeg mooie dagen geweest. En wie weet wat er nog gaat komen? Toch word ik altijd somber op zo'n regendag. Het liefste wil ik dan op de bank hangen en wat doelloos tv kijken of zo. Maar dat lukt dan meestal ook niet. Je hebt toch bepaalde verplichtingen waaraan je moet voldoen. Helaas.