We hebben een TV in de nieuwe aanbouw van ons huis gezet. En we hoefden niet, zoals ik aannam, onder het huis door te kruipen om er een kabel naar toe te trekken. Ik zou met mijn lichte vorm van claustrofobie dat sowieso niet zelf hebben gedaan. “Niet nodig mijnheer. Voor een paar tientjes extra kan dat allemaal draadloos”, verzekerde de KPN-monteur mij opgewekt. Ik zag geen stofje op zijn blauwe werkbroek. Dat had me tot nadenken moeten stemmen. Achteraf vermoed ik dat hij, gedreven door zijn eigen claustrofobische angsten, alle klanten handig een draadloos setje weet te verkopen.
Als plattelandsmeid vind ik het heerlijk buiten te struinen. Een waterig zonnetje staat aan de hemel en er staat een stevige koude wind. Dat is niet erg, zolang de donkere wolken die boven de brug hangen, maar niet gaan huilen. Die wolken houd ik nauwlettend in de gaten terwijl ik met mijn niet flatteuze wandelschoenen er op uittrek.
En dan komt je dochter thuis na het spelen bij een vriendinnetje. ‘Kijk mam, deze is voor jou’. Ze duwt mij een ietwat verkreukeld papier in mijn handen. Wat er op staat is het grootste compliment in maanden. Hier kan geen sinterklaascadeau tegenop. Een gebaar dat ik graag met jullie wil delen.
Ik heb een stomme fout gemaakt. Een hele stomme fout. En ik zou willen dat ik het ongedaan kon maken. Je weet wel, heel even de tijd terugdraaien en het net even anders doen. Oh, kon dat maar….
Het is een heugelijke dag. De aanbouw die achter ons huis gerealiseerd wordt, krijgt vandaag haar plafond. Nu kun je de houten binten en latten onder het dak nog zien zitten. Tussen die latten door lopen diverse kabels. Het lijkt alsof ze zelfstandig hun weg gezocht hebben in verschillende richtingen waar straks licht zal gaan branden. Hier en daar een centrale doos waar de kabels elkaar weer broederlijk hebben teruggevonden. De aanblik toont een heleboel werk waar je na het aanbrengen van het strakke plafond niets meer van ziet. Uren noeste arbeid die je helemaal zult vergeten zodra je in de verwarmde aanbouw op de bank kunt neervallen. Zodra de lichtjes aangaan en je kunt gaan uitkijken op de rustgevende aanblik van onze wintertuin.
Momenteel ben ik een boek aan het lezen, ik eet als het ware de bladzijden op, heb het bijna uit. De schrijver weet me zo mee te nemen in zijn verhaal, dat het moeilijk is te stoppen met lezen, om de dagelijkse verplichtingen uit te voeren.