Als je denkt dat je alles onder controle hebt in het leven kan het besef van onmacht ineens je denken veranderen.
Het meisje dat als kind 's avonds de straat op vlucht omdat haar ouders beneden slaande ruzie hebben…. Dat geeft angst paniek en een enorm gevoel van onmacht. De jongen die je niet duidelijk kan maken wat zijn wensen zijn omdat hij nauwelijks iets ziet of hoort, maar zeker niet ongevoelig is, dat moet een enorm gevoel van onmacht geven. De gezinnen die op de vlucht slaan vanwege de afschuwelijke en onbegrijpelijke oorlog in de Oekraine. Dat geeft een enorm gevoel van onmacht.
Haast iedereen heeft het wel, elk huis, elke familie, elk persoon. Wie heeft nu niet, van die bepaalde gewoonten die bij je passen. Zo heb ik de gewoonte om tijdens de lunch mijn twee boterhammen door te snijden voordat er beleg op gaat. Dan heb ik vier halve boterhammen, zodat ik meer verschillende soorten beleg op mijn brood kan doen.
Er gebeurde precies waar ik bang voor was: alles ging mis en ik kwam te laat. Op weg naar mijn eerste Trainingsdag van de ‘Total Balance christencoaches’, miste ik direct de eerste afslag naar de juiste snelweg. Ik verloor daarmee mijn extra ingeplande kwartier. Aangekomen op mijn bestemming kon ik het gebouw niet direct vinden, toen ik het vond was er geen parkeerplek dichtbij. Te laat aangekomen bij de deur…. kreeg ik de deur niet open. Gelukkig kon ik mijn trainster bellen, nam ze haar telefoon op, stuurde iemand om de deur open te doen en wees mij binnengekomen de weg.
Even buiten ons dorp ligt iets dat ze hier ‘het Bruchemse bos’ noemen. Stiekem moet ik daar altijd om lachen, want sorry, een bos? Ik ben deels op de Veluwe en deels op de Utrechtse heuvelrug opgegroeid, en daar zouden we dit niet meer dan een park of bosje noemen.
Maar voor de polder is het heel wat: een verzameling bomen, een stukje ondoordringbare braamstruiken en brandnetels, een pad erdoor en in het midden een open plek, in het geheel omzoomd door slootjes. En ik moet toegeven, het bos(je) scoort bonuspunten, want er woont ook een ree! Mede doordat het zo’n klein bos(je) is, laat deze goudbruine schoonheid zich regelmatig zien, als ze in een weiland naast het bos(je) staat te eten.
‘Hè, ik kom helemaal bij.’
Die opmerking kregen wij afgelopen zondagavond van een vriend die even een paar uur bij ons langs was geweest. We hadden geen topdiner gekookt, geen leuke film gehuurd of spelletjes gedaan. We waren niet op ons paasbest gekleed en hadden ook niet het huis opgeruimd. Nee, we hadden twee uur lang aan de keukentafel thee zitten drinken en samen gepraat. Over koetjes en kalfjes, maar ook over de verdrietige en zwaardere dingen in het leven. Gewoon, even nabij zijn.
Het is thuis al jaren de gewoonte dat ik op zondagochtend het ontbijt verzorg. Meestal is dat magere kwark met vers fruit erdoor, een laagje eigengemaakte muesli mix , dan een klein beetje honing erop en afgewerkt met een paar bloemetjes. Nu is het zo dat ik in de zomer en herfst vers fruit pluk uit onze tuin. In de winter maanden is dat anders, fruit uit de tuin is dan niet beschikbaar, daarom in die periode wat vers uit de winkel, bijvoorbeeld kiwi gecombineerd met banaan of sinaasappel.
Ik krijg een plantje van een lief gemeentelid. Een piepklein frummelig ding…. in een wel hele grote pot. Ojee, denk ik, die moet dus groter groeien. Ik en planten zijn niet altijd een goede combinatie. Hierbij denk ik aan mijn mislukte moestuin van vorig jaar. Maar dan ineens is er een vastberadenheid in mij. Ik wil dat dit lukt. Ik vraag nog wat het eigenlijk voor plant is…. Ze zegt: Een watermeloen… Maar die zijn reusachtig, denk ik. Dat is wel een grote uitdaging! Ik krijg er ook nog een tekst bij: wat je aandacht geeft groeit. Laat dit nou toevallig dezelfde tekst zijn, die God mij die week eerder op het hart heeft gelegd.