Het is zo langzamerhand gebruikelijk, dat we ons laten verleiden het nieuwe jaar met goede voornemens te beginnen. Eigenlijk een rare gewoonte. Dat kan toch in principe elke dag? Nou, ik ben met die voornemens 8 december al begonnen. De dag dat we onze Boliviaanse Janeth op Schiphol uitzwaaiden.
Met enige regelmaat luister ik met gemengde gevoelens naar de preken op zondag. Uiteraard hebben we een goed Godsbeeld nodig. Natuurlijk valt er nog een heleboel te leren. Vanzelfsprekend veel goed bedoelde levenswijsheden. Zeker wil ik nog beter functioneren als christen. En dan nog alle thema zondagen...Soms denk ik: wat heb ik nu al die jaren geleerd? Wat ben ik wijzer geworden? hoeveel ”waarheden” heb ik nu al gehoord? Begrijp ik eigenlijk wel wat God me echt wil duidelijk maken, of ga ik gewoon mee met de flow.
Soms ben je zo druk in je dagelijkse leven dat je een keer thuis komt van een reis of van je werk, naar buiten kijkt en ziet dat het opeens herfst is geworden. Het is dan natuurlijk helemaal niet opeens herfst geworden, want de seizoenen komen en gaan nu eenmaal in een vast ritme. Het lijkt zo, omdat je met zoveel dingen tegelijk bezig bent dat de tijd vliegt. De zomer watert weg, de herfst waait voorbij, de donkere dagen worden na kerst al weer lichter en voordat je het weet staan de bomen weer in bloei en fluiten de vogels alsof er geen donkere dagen zijn geweest.
Toen mensen van mijn leeftijd nog baby’s waren, bestonden ze volgens mij nog niet: pampers. Voor zover ik weet gebruikte mijn moeder katoenen luiers voor de aller kleinsten. Pampers, bijna elk jaar is er een vernieuwde versie: nog droger, nog zachter enz, enz. Wat hebben wij vroeger toch veel moeten lijden.
Terwijl ik in een bekende voordeelwinkel veel te makkelijk mijn winkelmandje vollaad, schiet ik in de lach. Door het intercomsysteem klinkt de oproep: “leiding gezocht!”. Niet meer en niet minder, kort maar krachtig. Met een grijns loop ik verder. Heerlijk praktisch zo’n intercomsysteem. Ik wil er ook zo één! Super toch? ... als je het even niet meer weet, pak je de intercom: “leiding gezocht!”.
Onze buren links vertrokken voor drie weken naar Amerika. Rechts gingen ze op safari in Zuid-Afrika. Aan de overkant huurden ze een zeiljacht om de Middellandse zee te gaan trotseren. Een van mijn kinderen ging naar Cuba. Vrienden brachten een bezoek aan Thailand. We begonnen ons serieus af te vragen of de zee bij onze Nederlandse stranden misschien verdampt was. Frankrijk opgedoekt. Spanje wellicht van de kaart geveegd?
Terwijl ik deze column schrijf, liggen we na drie weken zeilen op de Ionische Zee op onze laatste ankerplaats. Een piepklein havenplaatsje genaamd Loggos op het prachtige eilandje Paxos.