Het is al heel lang geleden, maar ik kan me nog herinneren , toen ik nog een peutertje was, dar we thuis twee geiten hadden. Nee, niet voor de hobby, maar voor de geitenmelk. Mijn ouders dronken koffie met suiker en een flinke scheut opgewarmde geitenmelk erbij. Geitenmelk was in die tijd de goedkoopste melk zo vers uit de stal. Die melk had ook een bijzonder geurtje, ik vond het maar vies. Het heeft veel indruk op me gemaakt. Ik vindt geitenkaas nog steeds niet te eten. Enkele jaren later werd de geitenmelk vervangen door koeienmelk van de plaatselijke melkboer.
Niet echt handig: inspiratieloos zijn op het moment dat je een column moet schrijven. Vorige week riep een deelnemer van mijn schilderworkshop nog: ik kan maar niet beginnen, ik ben inspiratieloos! Waarop ik antwoordde: maar dat mag ook, komt vanzelf goed. Maar nu ik nog, want van mezelf mag ik het niet echt. Ik namelijk altijd en direct leveren, liever gisteren dan vandaag.
Eén van onze kinderen had deze week zijn eerste schooldag op de middelbare school. Wat een verandering voor die jongen! Allemaal nieuwe leerlingen, allemaal nieuwe docenten, allemaal nieuwe vakken. Om de docenten beter te leren kennen, mochten ze vragen stellen. En weet je wat ze aan álle docenten vroegen: wat is uw schoenmaat?
Mijn kind zag erg op tegen de vakantie. Dit werd duidelijk door zijn uitspraken: Ik kan toch geen rust vinden. School is veel te stressvol en de vakantie is maar 6 weken(!). Ik kan er niet van genieten, want mijn leven is te zwaar. Ik kan niet genieten, want ik heb toch veel te veel stress. En nog meer uitspraken in die trant. Ik heb hem al gezegd dat ik ervan overtuigd was dat het wel ging lukken! Ik wist het zeker. Maar door zijn negatieve gedachten kon hij mijn kant van het verhaal niet zien en geloofde hij mij ook niet. Wat ik ook zei.
Laatst volgde ik ergens een training. Aan het begin van zo’n dag is er vaak eerst een voorstelrondje. De cursusleider vroeg om daarin ook je levensmotto te delen. Een van de cursisten antwoordde: “ik wil elke dag het maximale uit het leven halen.” Elke keer als ik iemand dat hoor zeggen, word ik aan het denken gezet.
Terwijl ik dit schrijf ben ik op vakantie. In Frankrijk. Het meer van Annecy bij de Alpen, om precies te zijn. Vanaf de plek waar ik nu zit heb ik uitzicht op prachtige bergen. Ik kan er naar blijven kijken. De hoogteverschillen, kleuren, rotsformaties e.d. Heerlijk! Ik word er blij van! Wat maakt nu eigenlijk dat ik zo makkelijk kan genieten en ontspannen hier? Vraag ik mij af. Waarom 1000 km rijden om alles van je af te kunnen laten glijden? Mijmerend onder de Franse zon schiet mij het woord: ‘verwondering’, te binnen. Deze verwondering geeft ontspanning en nieuwe energie merk ik.
Hier in het zuiden van het land krijgen de scholen dit jaar als laatste van Nederland zomervakantie. Eindelijk vakantie, wat hebben we er toch naar uitgezien. Afgelopen twee jaar was het al afzien en nu komen we als laatste aan de beurt. Al twee jaar lang geen verre reizen en heel veel beperkingen door Covid. O ja, door die beperkingen werd de lucht wel schoner en kreeg het milieu een flinke boost. We hebben er een heleboel van geleerd dachten we. We zouden daardoor zelfs ons leven anders gaan inrichten, bewuster gaan leven, bewuster omgaan met het milieu, dachten we.