Na vele grijze weken laat de zon zich eindelijk weer zien. We waren recent met de (schoon)familie een weekend op Ameland en ook daar schoven de wolken opzij. Op zondagmiddag fietste ik door de duinen richting het strand om daar even goed uit te waaien. Er was vrijwel niemand te vinden op de uitgestrekte hoeveelheid zand en als ik over het water uitkeek kreeg ik een gevoel van hoop. Het gevoel was nogal tegenstrijdig met de werkelijkheid waarin we leven. Als je het nieuws een beetje volgt is het lastig een rooskleurig toekomstbeeld te schetsen. Zoveel mensen die leven in armoede, gebukt gaan onder zorgen, vluchten voor oorlog en geweld of horen van dreiging aan de grenzen. Als ik deze dingen werkelijk tot me door laat dringen, groeit mijn angst. Toch was daar die voelbare vrede die alle verstand te boven gaat, die mij liet beseffen dat mijn God alles in de hand heeft. De Schepper van deze wereld heeft een Plan.
Waar moest ik laatst om grinniken? Er zijn regelmatig dingen die leuk zijn, want ik ontmoet veel mensen en dan hoor of zie ik nog wel eens iets grappigs langskomen.
In de bekende film Pietje Bell leert Pietje een jongetje kennen genaamd Sproet. Sproet is genoodzaakt eten te stelen voor zijn jongere broertjes en zusjes en draagt geen schoenen. Zo begaan als Pietje is met deze jongen, geeft hij direct zijn eigen schoenen weg. Zijn moeder wijst hem daarvoor terecht met de woorden: “Je mag alleen weggeven waar je genoeg van hebt”. Pietje heeft weinig aanmoediging nodig en deelt vervolgens de inhoud van hun bestekbak uit aan omwonenden. Al snel verschijnt moeder weer in beeld. Het is duidelijk dat ze (ook) dit niet de bedoeling vindt en vraagt zich af waarom haar zoon nu weer hun zilverenbestek weggeeft, waarop Pietje reageert: “…maar we stikken in de vorken en de messen”.
In de jaren ’80, degenen met een vijfje in hun leeftijd kennen de song vast nog wel, had AlphaVille een hit met ‘Forever Young’. Een tekstregel zegt: ‘Ik wil voor altijd jong blijven. Wil je echt voor eeuwig leven? We hopen het beste, maar verwachten het ergste’. Toen ik de tekst beter tot me nam, bleek het over de bom te gaan die elk moment kon vallen, weinig hoopvol dus.
Het is vrijdagavond, etenstijd. Vlak voor we aan tafel gaan, zie ik een appje binnenkomen in de appgroep ‘Gezellig en lekker’. Morgen hebben we ons halfjaarlijkse vriendendiner. Alles is al in kannen en kruiken, letterlijk en figuurlijk. Maar nu ineens komt er toch nog een vraag. ‘Wie nam ook alweer wat mee qua drinken?’
Ik heb geen tijd om te reageren, want de gouden regel hier thuis is ‘geen mobieltjes aan tafel’. Maar tijdens het eten hoor ik de ene na de andere ‘ping’ in de keuken. Ai ai… wat als ze alles omgooien? En wat als ik er niks meer over te zeggen heb en het gesprek alweer klaar is tegen de tijd dat wij van tafel gaan?
De afgelopen acht jaar heb ik gewerkt voor een bedrijf dat in 1937 als begrafenisvereniging werd opgericht onder de naam ‘Draagt elkanders lasten’. Inmiddels is Coöperatie Dela de grootste uitvaartverzekeraar van Nederland en België met nog steeds hetzelfde uitgangspunt: d.e.l.a., draagt elkanders lasten.
Wie ons een beetje kent, weet dat we dol op wandelen zijn. En dan met name in de bergen: prachtig uitzicht, een beetje uitdaging qua hoogte en zoveel voldoening! Wel jammer dat je al lopend op een smal pad niet steeds dat uitzicht kunt bewonderen. Ik niet in ieder geval: op die smalle paadjes moet ik vooral op mijn voeten letten, om te voorkomen dat ik misstap of val. En dat is maar goed ook, want naast fanatieke wandelaars, lopen er ook koeien, geiten en paarden daarboven. En wat die soms op het pad achterlaten, tussen de stenen en de bloemetjes…